AllesOpDeFiets: HET GEHEIM VAN SULTANHANI...!

Zoals eerder geschreven, smokkelen we een stukje met de bus van Antalya naar Konya om kostbare tijd te besparen. We boeken bij Özkaymak, één van de vele busmaatschappijen. De fietsen kunnen volgens de aardige dame zonder problemen en gratis mee! De vijf uur durende busrit in een eersteklas tourbus inclusief snacks, drankjes, DVD en wifi aan boord kost ons maar 70 TL (€30,-). De busrit over de bergen is erg mooi en we gaan op de Serif dagli over een pas van ruim 1800 meter!

Over de hoogvlakte naderen we Konya, waar de "sultan van de liefde" en dichter Mevlana (Rumi) Celaeddin begraven ligt. Vandaag de dag voor de gelovigen een bedevaartsoort en de stad in Turkije, op Istanbul na, met de meeste moskeeën per hoofd van de bevolking. Wij vinden een goedkoop hotelletje in hartje centrum met zicht op de Mevlana turbe en de naastgelegen Sultan Selim cami! Het is druk in Konya. Tussen de buitenlandse bezoekers vallen vooral de grote groepen Turkse vrouwen en meisjes op. Onder begeleiding van een gids lopen ze kris kras door de stad van het ene museum, naar de andere moskee en de volgende turbe. Het zijn dames van het platteland op een korte vakantie. Terwijl de mussen van het dak vallen, zijn ze allen van top tot teen bedekt en dragen ze prachtig gekleurde zijden hoofddoekjes. Als eerste bezoeken wij het Mevlana museum met zijn karakteristieke turkoois betegelde mausoleum. Het Mevlana huis, gebouwd in de rozentuin van een voormalig Seljuks paleis, is cadeau gedaan aan de vader van Mevlana, die als eerste in het mausoleum is bijgezet. In 1273 volgt Mevlana zelf na zijn dood. Mevlana inspireerde mensen in zijn teksten en poëzie over liefde, geloof, het leven na de dood en via de semadans, het ritueel waar wij al eerder over schreven tijdens ons bezoek aan Bursa. Bij het naar binnengaan van het mausoleum worden we bijna onder de voet gelopen door de vloedgolf aan bezoekers die hier iedere dag komen en gaan. Het valt op dat het voor de Turken belangrijker is om er te zijn geweest, dan er daadwerkelijk te zijn. Ze nemen niet de tijd of moeite om de uitgebreide informatie over het museum tot zich te nemen. Deze gehaastheid zien we ook terug tijdens het eten en in het verkeer.

We wandelen door de wirwar van kleine straatjes en vooral in de wijk van de bazaar is er veel te zien. We worden spontaan uitgenodigd om mee te eten bij een kraampje dat kruiden en thee verkoopt. Verderop mogen we aanschuiven bij een trouwerij en zien oma al buikdansend uit haar dak gaan! De bruid heeft een speciale keuze gemaakt voor haar trouwjurk. Het valt ons op dat veel mensen zich op de fiets verplaatsen en als we de oude barrels eens goed onder de loep nemen, zien we een Sparta, Batavus en zelfs een klassieke Fongers rondrijden, maar de meesten hebben een Turks stalen herenmodel (vrouwen fietsen immers nooit!) met dubbele bovenstang. Bij de weinig interessante Aladdin cami lopen we Tim en Rebecca uit Engeland tegen het lijf. Ze zijn in Kroatië gestart met hun fietstocht van een half jaar richting China, via Georgië, Azerbeidzjan en Kazachstan. Het is inmiddels lunchtijd en ze willen vandaag nog een eind de stad uit richting Ihlara en Kapadokya. We hebben geluk dat we op een zaterdag in Konya zijn. Vanavond wonen we voor de tweede maal het Sema ritueel mee. Dit keer op grotere schaal voor drieduizend bezoekers in het moderne Mevlana cultuurcentrum. De ceremonie is niet zo intiem en authentiek als in Bursa, maar wel uitgebreider. We zien nu tweeëntwintig dervishen tegelijkertijd in vijf etappes de Sema uitvoeren.

We overwegen om opnieuw de bus te pakken naar Aksaray, echter de bus van Özkaymak is al vol en een andere maatschappij zegt op voorhand dat de fietsen niet mee mogen! We zoeken niet verder en fietsen de 112 kilometer naar Sultanhani. We stappen af van ons geloof en fietsen de gehele weg op de vluchtstrook van de vierbaans D300. Op het eerste gezicht is de route eentonig en vlak op een verspreide pukkel in het landschap na. Als je echter van de asfaltweg een mooie toprak yol maakt en het verkeer, de benzinestations en de wirwar van elektriciteitsdraden even wegdenkt, dan fiets je hier zowaar op een prachtige hoogvlakte. Veel kleuren groen, bruin en geel door de aarde en vegetatie. Overal kleine hamstertjes langs de weg, vlinders die met ons meevliegen en kuddes schapen in het veld. Af en toe een meertje en er is zelfs een grote zoutvlakte. De eerste etappe gaat het ons letterlijk voor de wind en fietsen we na 13:00 uur nog ruim zeventig kilometer. Het is prachtig weer met een lekker temperatuurtje en wolkjes aan de blauwe hemel. Één hardnekkig donderwolkje dat ons al een uurtje achtervolgt, opent even voor Kizören letterlijk haar sluizen en we schuilen bij benzinestation nr. dertig van vandaag. We worden hartelijk ontvangen met cay en mogen na de korte bui ons tentje hier wel opzetten voor de nacht.

Als alles de volgende ochtend om halfacht op de fiets zit, worden we verrast doordat de achterband van Christel plat is! Waarschijnlijk een snakebite van de slangen die 's nachts rond de tent kruipen? De eigenaar van het benzinestation assisteert Robin met het plakken van de band en vult de vuilnisbak met water voor het opsporen van het lek, dat bij de eerste poging al boven water is. Geen slang vannacht, er zit een stukje ijzerdraad in van een gescheurde vrachtautoband, waar we omheen slalommen tijdens het fietsen. Er wordt hard aan de weg gewerkt op dit trajekt en het is meermaals tweebaans, omdat er een nieuw stuk asfalt gelegd wordt. Gelukkig hebben we dan ook veel kilometers vrij baan op de nieuwe weg die nog niet is vrijgegeven.

We bereiken Sultanhani, dat we zonder zijn beroemde karavanserai links zouden laten liggen. Naast de karavanserai kun je in Sultanhani ook voor iets anders terecht. Dit is de enige plaats in Turkije, waar op grote schaal oude Turkse tapijten vanuit de gehele wereld worden gerepareerd. We zien dan ook regelmatig mannen met hun tapijtje over de schouder voorbijkomen. Als we in de apotheek staan voor de aanschaf van een brace voor Robin zijn knie, helpt Ömer ons met de vertaling. Helaas hebben ze niet de goede maat! Hij nodigt ons uit in zijn reparatie atelier en wij beloven later even langs te wippen. Op weg naar de grootste karavanserai van het land fietsen we door de hoofdstraat over grote afgedankte tapijten! Men houdt de straatstenen liever schoon. We worden warm noch koud van het eeuwenoude gebouw en staan twintig minuten later weer op straat. Als we om het omvangrijke gebouw heen lopen, komen we langs het atelier van Ömer. Terwijl de buurman van het cayevi thee brengt, fietst Ömer naar een bevriende apotheker even verderop en komt terug met .....een brace voor Robin. Ook deze is niet de goede maat, dus we danken hem voor de gedane moeite. Al het reparatiewerk van de oude tapijten gebeurt met de hand. Er liggen tientallen tapijten en kleden opgestapeld en wol in alle kleuren hangt in kluwen aan de muur. Voordat we naar een camping gaan laten Ömer en zijn compagnon ons zien hoe de tapijten worden gerepareerd. Eénmaal op de kleine camping in het centrum doen we de was, liggen we lekker in de schaduw en mailen we met het thuisfront.

Stel je het volgende even voor: Je zit voor de tweede keer die dag op het terrasje van de pide salon in hartje Sultanhani. Het brood voor de avondmaaltijd komt vers uit de oven en wordt op een grote stapel gegooid voor de liefhebbers. Heel het dorp in dit geval, dus het is een komen en gaan van mensen. Wij hebben net onze bestelling gedaan en nemen de dag nog even door. Een Turkse man op leeftijd hoort ons Nederlands spreken en vertelt dat hij vele jaren in Amsterdam heeft gewoond en de Beverwijkse Bazaar regelmatig bezocht. We babbelen wat en hij heeft een onderonsje met de eigenaar van het restaurant. Het is een goed geïntegreerde Hollandse Turk, want hij heeft haast en dat is voor het eerst in zes weken Turkije. Hij neemt afscheid met de woorden dat de rekening al is betaald en vraagt of we een slaapplaats zoeken? Het volgende moment is hij weer in zijn auto gesprongen. Onze ontmoeting heeft misschien twee minuten geduurd! De Turkse gastvrijheid is grenzeloos en op dit soort momenten sta je echt even met de mond vol tanden. Wij doen hierbij dan ook een oproep aan een ieder die dit leest: nodig je buren, maar beter nog wildvreemden, het liefst van buitenlandse afkomst, uit voor een kopje thee of een warme maaltijd. De taalbarrière wordt automatisch gebroken door de taal van het eten en het delen met elkaar.

Als we de volgende ochtend aan ons ontbijtje bij de Turkse bakker zitten, komt Ferit op ons af. Hij is lid van de Hospitality Club de tegenhanger van WarmShowers, waar wij regelmatig gebruik van maken. Hij is gids en wil ons wel even inlichten over de Ihlaravallei, Kapadokya en alles wat daar tussen ligt. Ferit doet het gidsen erbij en is in het dagelijks leven schoenmaker. We volgen hem naar zijn winkel, nou ja winkel... het is meer een overdekt bushokje, waar het binnen niet te harden is. We krijgen veel nuttige tips voor de komende dagen. Zeventien jaar geleden is Ferit door een Nederlandse fietser gewezen op de Hospitality Club. Nu hij van ons over WarmShowers hoort, wil hij ook wel host worden......Dus gaan we naar de slager op de hoek die over een computer met internet beschikt, om samen met Ferit een account te maken op WarmShowers. Hij wil graag fietsers thuis ontvangen. Zijn Engels is redelijk, hij spreekt echter beter Frans, doordat hij al meerdere malen met Franse bezoekers door het land is getrokken. Als we Ferit vragen waarom er in Sultanhani afgedankte tapijten op de weg liggen, moet hij even lachen en vertelt hij ons zonder te blozen ......."het geheim van Sultanhani". Het zijn geen afgedankte tapijten, maar gloednieuwe, waar een paar weken koeien, geiten, paardewagens, vrachtauto's, brommers en nu dus ook Nederlandse fietsers overheen rijden. Op deze manier en onder de invloed van de zon maken ze van nieuwe tapijten.......... oude tapijten om ze zo voor 10x de normale prijs te kunnen verkopen! Dus wees gewaarschuwd bij de aankoop van een eeuwenoud Turks tapijt!! Als we het dorpje achter ons laten, beseffen we beide dat tijdens ons verblijf iets is opgevallen, maar we weten niet precies wat! Er ontbrak iets, .......De afgelopen 24 uur hebben we alleen maar mannen en kinderen gezien. Geen enkele vrouw op straat of in de winkeltjes........zullen ze allemaal in Konya rondlopen?

En morgen?.....morgen komt Kapadokya weer een dag dichterbij!