dinsdag 30 april 2013

TURKSE GASTVRIJHEID GEVONDEN.......!

Het is dag 15 en het is gelukt Bursa achter ons te laten. We zijn inmiddels via Keles en Tavsanli in Kütahya aangekomen en hebben de 193 kilometer in 4 fietsdagen afgelegd. 

Het eerste deel vanaf Bursa is eentonig en continu oppassen voor achteropkomend verkeer. Pas na de afslag bij het Barail stuwmeer kunnen we meer ontspannen fietsen. De weg op dit gehele stuk is verbreed en de natuur is hier zichtbaar aangetast. We hebben de pech dat men vandaag nieuwe ORANJE! belijning aan het trekken is. De spuitwagen rijdt een paar kilometer voor ons uit, waardoor we high raken van de chemische walm die we inademen. Onze banden krijgen nu wel een bijpassende verfbeurt voor de troonswisseling. 

Als we het gehucht Caybasi binnenrijden staat onze hygrometer al een tijdje in het rood en nemen we een noodzakelijke theepauze. In het theehuis maken we kennis met Ismail, één van de vele arbeidsmigranten die in de jaren zeventig naar Duitsland is vertrokken. Hij heeft 33 jaar in Frankfurt gewerkt en geniet inmiddels alweer 10 jaar van zijn pensioen in zijn geboortedorp. Na het gebruikelijke tweede kopje cay (één is onbeleefd) nodigt Ismail ons uit als gast bij hem thuis. In zijn huis naast het theehuis maken we kennis met zijn vrouw Hatice en schoondochter. Het is een groot huis van 3 verdiepingen en in alle ruimtes staan banken, een houtkachel, wat kasten en soms een bed. Op de vloer liggen dikke tapijten en de schoenen gaan bij het betreden van de woning uit. We krijgen pantoffels en bij de houtkachel trakteren ze ons op een uitgebreide maaltijd. Er is soep met brood vooraf, gevolgt door gebakken kip met rijst, salami, olijven, feta, tomaatsalade met komkommer en pepers. We krijgen Turkse fanta die in de fabriek bij de rivier onder aan het dorp wordt gebotteld. We sluiten de maaltijd af met zoete tahin. Heel duidelijk is de rolverdeling binnen het gezin. Ismail is de gastheer, terwijl Hatice en haar schoondochter al het werk doen. Als de moeder (86) van Hatice erbij komt gaan de andere vrouwen uit respect op de grond zitten. Ondanks dat Ismail Duits spreekt doen we regelmatig een beroep op ons woordenboekje en lachen we ons rot om de wederzijdse misverstanden. Vooral als de moeder van Hatice  aan één stuk door brabbelt. We doen of we haar begrijpen en praten gewoon in het Nederlands terug. Tijdens het eten voeren we simpele gesprekken aan de hand van onze foto's uit Nederland. Begrijpen we elkaar niet dan beelden we het uit en zo staan we even later allemaal met de rug tegen de muur om onze lichaamslengte te meten en te vergelijken. We sluiten de avond af met cay en vallen uitgeput van alle indrukken in slaap. Nog verzadigd van de maaltijd van de avond ervoor krijgen we 's morgens een uitgebreid ontbijt. De schoondochter is al naar haar werk in de frisdrankfabriek en onze gastheer ligt nog op bed. Hatice maakt  gebakken eieren met worst, gebakken aardappels, salade, feta, olijven, honing, brood en cay voor ons klaar. We halen voor vertrek nog wat boodschappen bij het buurtwinkeltje, maar mogen van Ismail natuurlijk niet zelf betalen. We zijn immers zijn gasten. Uiteindelijk nemen we hartelijk afscheid van Ismail en Hatice en komt ook de theeverkoper nog even langs om gedag te zeggen. We fietsen met een warm gevoel en opgeladen batterij Caybasi uit.

We willen in ieder geval het 30 kilometer verderop gelegen Keles bereiken en weten dat we vandaag veel moeten klimmen. Als we tijdens het fietsen in onze spiegeltjes kijken, zien we de besneeuwde toppen van de Uludag bergketen. Dit in combinatie met de duizenden heerlijk geurende kersenbloesems maakt het hier aangenaam fietsen. Als we na Keles boven de 1000 meter fietsen, verandert het landschap langzaam en verschijnen er tussen de boomgaarden grote stukken dennenbos. Tijdens de afdaling naar de Kocasu rivier stoppen we bij één van de vele waterbronnen om de waterzak te vullen, zodat we kunnen koken en ons opfrissen. We zoeken een rustig plekje tussen de bomen uit het zicht van de weg. Met uitzicht op de vallei zetten we de tent neer net voordat de zon achter de bergtoppen verdwijnt. Vanavond zien we hoe de volle maan van achter de bergen op komt en is een zaklantaarn overbodig. 

De volgende ochtend vroeg uit de veren en zonder echt te ontbijten op weg naar het eerstvolgende dorp, waar we hopelijk in een winkeltje iets eetbaars kunnen vinden. In Denizler, dat niet eens op de kaart staat, is het uitgestorven, maar er is wel een winkeltje. We vullen onze watervoorraad aan, maar ekmek, börek of baklava is er niet te krijgen. We gaan ons oude brood te lijf met stukjes zweterige kaas en peterselie die we nog van Hatice hebben meegekregen. We vragen bij het winkeltje of er misschien cay is. De moeder van Elif, het meisje in de winkel, heeft het over kahvaltí (ontbijt). We moeten de fietsen laten staan en worden naar de ontvangstruimte van de Camii even verderop in het dorp gebracht. We wachten geduldig op wat komen gaat......... niet veel later wordt ons geduld beloond met ....jawel een grote schaal eten en cay! We kunnen helaas niets anders dan deze lieve mensen bedanken met traditionele Hollandse plakplaatjes voor op de zojuist gebruikte theeglazen. Ieder ander gebaar zou een belediging zijn.

We krijgen vandaag weer flink wat hoogtemeters voor de kiezen.Tijdens een korte klim in het dorpje Esen komen we langs de school. Op het moment dat wij traag bergop voorbij kruipen, staan alle kinderen op het schoolplein. Als ze ons éénmaal ontdekken, is er geen houden meer aan. Alle kinderen rennen onze kant op en zelfs de muur tussen het schoolplein en de weg kan niet voorkomen dat een tsunami aan kinderen zich over ons heen stort. De brutaalste zijn er in no time overheen en schreeuwen: hello, what is your name......? Doorfietsen is er niet meer bij en het komende kwartier herhalen we wel 50 keer onze naam. Als ze éénmaal weten dat we uit Nederland komen dan is het: Wesley! Wesley! ....Sneijder .......Galatasaray, Kuyt.......Fenerbache en vervolgens komen de  voetbalplaatjes tevoorschijn en passeren ook Ronaldo, Robben, Messi, Drogba, van Persie en de rest van de voetbalwereld de revue. We staan geheel omsingeld door de kinderen, waarbij de meisjes bescheiden op de achtergrond blijven. Het is 15:30 en de school is uit, de kinderen worden door verschillende busjes naar de omliggende dorpen gebracht. Na dit leuke intermezzo vervolgen we onze weg. Bij het volgende dorp Elmaagaci komen Faruk, Murat en Ibrahim van de school ons op hun fietsen tegemoet en fietsen met ons mee. We doen een wedstrijdje bergop, maar we leggen het al snel af. De jongens laten zien waar we water kunnen halen en brengen ons naar de Camii en theehuis in hun dorp. De laatste 15 kilometer van Yediköy naar Tavsanli hebben we pas het idee dat we aan het fietsen zijn. Het gaat alleen maar bergaf en ons gemiddelde van de dag voeren we op naar 10,4 km/uur!

We blijven één dag in Tavsanli, gaan zondag 28 april richting Kütahya en vertrekken voor het eerst lekker vroeg om de ergste hitte voor te blijven. Al fietsend door een brede, glooiende vallei komen we na 25 kilometer door het plaatsje Aliköy, waar vrolijke muziek in de straten klinkt. Er is een dügün (trouwerij) aan de gang. We parkeren de fietsen in de schaduw en mogen erbij komen zitten. Er zijn alleen maar mannen en jongetjes aanwezig. De bruid en andere vrouwen zijn nog in een dorp even verderop. Intussen speelt de live band traditionele Turkse muziek en dansen de mannen in een kring. Niet veel later gaat iedereen, op de bruidegom en zijn familie na in auto's luid toeterend de bruid ophalen. Wij krijgen ondertussen in de school een warme maaltijd geserveerd door de ingehuurde catering. Na het eten worden we verzocht mee te dansen in de kring. Gelukkig niet al te moeilijke pasjes en een leuke bezigheid om de tijd te doden. Drie uur later verlaten we Aliköy op het heetst van de dag en fietsen verder naar Kütahya. Het is nog ruim 30 kilometer, echter redelijk vlak tot afdalend.

Zondag is voor de Turken een dag om met de familie iets te ondernemen buiten de stad. Er wordt vooral gepicknickt! Als we even stilstaan voor een slokje water komt een meisje met twee warme aardappelpannenkoeken op ons af. Net vers gebakken op het hout gestookte fornuis dat van thuis is meegekomen. Of we er even bij komen zitten. De familie van het meisje zit lekker in de schaduw. Drie dikke tantes rollen deeg om het daarna te vullen met vlees of aardappel. Dan even op de hete plaat en eten maar! Vooral Christel wordt verzocht veel te eten, want zo'n dun grietje in die hitte op de fiets tegen de bergen dat kan natuurlijk niet. Waarschijnlijk zijn we niet van het klimmen afgevallen, maar van het goede eten onderweg juist een paar kilo aangekomen.

We zijn nu inmiddels twee dagen Kütahya aan het verkennen. De stad van het aardewerk. We blijven zelfs een dag langer dan gepland om live de troonswisseling te kunnen volgen.

En morgen.....? gaan we richting de Frygische vallei.


Even doordouwen...
Nieuwe kantlijnen...
Uitgebreid ontbijt bij Ismail en Hatice
Ismail, Hatice en thee verkoper....
Uitzicht op de besneeuwde Uludag.
Alles staat in bloei
Fietsen tussen de bloesems.
Praatje onderweg....
Rustig weggetje na Keles.
eerste nachtje wildkamperen....
Op weg naar ons ontbijt.
Gastvrije familie van Fezail en Elif...
Boven 1000 meter in dennenbos op weg naar Derbent
Hello, what's your name....?
Güle, güle.
Wedstrijdje bergop
bruiloft in Aliköy.

.....gaan we nog goed?

gevulde gözelme pannekoekjes onderweg
live de troonswisseling via bvn.tv













dinsdag 23 april 2013

DE EERSTE INDRUK......

Het is nu dag 8 van onze reis en we zijn in de stad Bursa ongeveer 100 kilometer ten zuiden van Istanbul. Voor de serieuze volgers onder jullie, we zijn hier na drie fietsdagen terecht gekomen via Armutlu en Gemlik. Om het fietsen door de bergen nog even uit te stellen en drukke doorgaande wegen te vermijden, nemen we vanaf Yalova de kustweg die glooiend op en neer gaat, maar niet boven de 200 meter uitkomt. De fietstocht langs de zee van Marmara is op de eerste 25 kilometer na aantrekkelijk afwisselend. De omgeving is overwegend groen met olijfbomen en parasoldennen. Overal zien we mooie wilde bloemen tussen het hoge gras en de seringen en fruitbomen staan volop in bloei.

In Armutlu worden we al vroeg op deze reis geconfronteerd met de Turkse gastvrijheid als we geen hotel of pension kunnen vinden. Niet zo gek, aangezien er hier waarschijnlijk nog nooit een buitenlander is gesignaleerd. Via een behulpzame voorbijganger komen we bij Hassan, die Achmed de caféhouder belt. Met handen en voeten, hun twee woorden Engels, onze tien woorden Turks en een fietssprint achter de rode sportwagen van Achmed, belanden we uiteindelijk een uur later in het pas opgeleverde, onbewoonde appartement van de neef van Hassan. Of we de sleutels bij vertrek in de voordeur willen laten zitten!

Het traject van 42 kilometer naar Gemlik is prachtig en dat vinden de Turken ook. De kustlijn is grillig en op een aantal mooie plaatsen zijn appartementen, zomerhuisjes of beachclubs neergezet om tijdens de warme zomers te genieten van deze omgeving. We zijn vroeg in het seizoen en alles ligt er verlaten bij. Je kan hier prima wildkamperen op een strandje of onder de olijfbomen aan het water. Het weer werkt vandaag ook lekker mee met een strak blauwe lucht.

Van Gemlik naar Bursa kiezen we voor de kleinere wegen door de bergen en gaat het serieuzere klimwerk beginnen. De Turken houden geen rekening met gekke fietsers uit Holland en de wegen zijn met een gemiddeld stijgingspercentage van 10% aangelegd. De veelbelovende meegebrachte kaarten (Ryborsch, schaal 1:500.000) zijn hier helaas zo goed als waardeloos! Nagenoeg alle dorpjes die we onderweg passeren staan er niet op, net als veel van de wegen die we volgen. We fietsen hier echter door een gebied waar olijven, appels en noten worden verbouwd, dus er zijn altijd mensen op het land aan het werk om de weg aan te vragen. We wanen ons bij tijd en wijlen in een Toscaans heuvellandschap.

Bursa, de vierde stad van Turkije met zo'n 2 miljoen inwoners heeft een rijke Ottomaanse geschiedenis. De sultans verkozen Bursa in het begin van de 14de eeuw als hoofdstad van het Ottomaanse rijk. Ondanks dat Bursa nu leeft van de zware industrie staan er nog voldoende monumenten over de gehele stad verspreidt die dit onderstrepen. Daarnaast is Bursa mooi gelegen aan de voet van de Uludag bergketen, waar 's winters veel wordt geskied. We gebruiken de stad om te herstellen van de eerste fietsdagen en nemen een kamer voor twee nachtjes in het Cesmeli hotel op steenworp afstand van de levendige bazaar. Doordat Istanbul zo dichtbij is, laten de vele buitenlandse bezoekers Bursa links liggen. De Turken komen hier echter massaal naartoe. We vinden het prettig slenteren door de smalle straatjes en leuke pleintjes van de stad. We worden veel nagekeken, maar men is niet opdringerig en we mogen overal kijken en proeven. Doordat we veel moskeeën, parken en markten willen bezoeken, blijven we nog een nachtje. Ter ontspanning gaan we naar een Hammam en laten ons lekker schoon scrubben en masseren. Als we niet uitkijken zuipen we ons helemaal klem aan de thee, zo vaak wordt het ons op straat aangeboden.

Vandaag staat ons vertrek op het programma. Alles stouwen we weer in de juiste volgorde in de fietstassen. Het is 23 april, een feestdag voor alle Turken. Ze vieren vandaag de terugkomst van de kinderen naar hun vaderland. Er is hier in Bursa ook het één en ander georganiseerd, dus besluiten we nog maar een dagje te blijven plakken. Bij het Ataturk monument vlakbij ons hotel worden de festiviteiten gehouden. We zien groepjes kinderen van verschillende scholen een dansje of liedje opvoeren. Van Grease tot traditionele Turkse dansen. Het is chaotisch georganiseerd op een veel te kleine locatie, maar ja de symbolische waarde bij het Ataturk monument is groter dan de uitvoerbaarheid van de show. Na een bezoekje aan de uit 1336 stammende Ohran Gazi moskee lopen we een Turkse leraar van de universiteit tegen het lijf. We worden uiteraard uitgenodigd voor thee, dit keer in een theehuis met traditionele life muziek. We spreken af om vanavond naar een Derwisj ceremonie te gaan. Eerst pakken we wat rust in ons hotel en gaan de befaamde Iskender kebab proberen, uitgevonden in Bursa in 1867. Je krijgt op knapperig brood lamsvlees met tomatensaus en dikke yoghurt geserveerd.

We zijn mooi op tijd voor de Derwisj dans ergens in een straatje dat we zelf nooit zouden vinden. De ceremonie komt oorspronkelijk uit het stadje Konya, waar wij later deze reis ook doorheen zullen komen. De dans de Selma - is een manier voor de Derwisj dansers om zich door in een trance te geraken los te komen van de aardse beslommeringen en je over te geven aan de liefde van god. Vanavond zien wij jonge jongens een half uur lang zonder misselijk te worden om hun as draaien, terwijl een mannenkoor onder muzikale begeleiding voor de klanken zorgen. Dit alles in een origineel gerestaureerde semahane. Erg indrukwekkend en zeer authentiek, vooral als alle Turkse toeschouwers met volle borst het laatste gebed mee dreunen.

 En morgen??? .......hopen we toch echt Bursa te gaan verlaten.


Lekker fietsweertje!!
Appartement van Hassan zijn neef.
Fietsen langs de kust
Bloemenzee
.....wat is het warm hier!
Onderweg naar Gemlik 
...door de voorsteden van Gemlik
notenbomen onderweg nabij Muratoba 
...praatje onderweg
Lekker rustig fietsen hier.
wandelen door Bursa
Bezoek aan de Yesil moskee
..de mannen verlaten de moskee
het stadhuis van Bursa...
smaakt 't...??

Modern Bursa
..Turkse koffie(drab)
23 april Turkse feestdag
traditionele Turkse dans
Derwisj ceremonie..


















woensdag 17 april 2013

DE KOP IS ER AF ...!

Na de laatste hectische dagen van voorbereiding en afscheid nemen van onze familie en vrienden komen we in Turkije op adem. De vlucht verloopt soepel en al het materiaal lijkt ongeschonden Istanbul te hebben bereikt, ondanks het betere gooi- en smijtwerk van het bagage personeel. 

We gaan al fietsend op weg naar de boot in Pendik. Het is vandaag helaas guur weer met een straffe wind uit het noorden. De van te voren uitgestippelde route blijkt op papier geduldiger dan in de praktijk. De doorgaande wegen, hoofdzakelijk langs industrie en woonwijken, zijn druk, chaotisch en van mindere kwaliteit. Er is zeer veel vrachtverkeer op de weg en de Turkse automobilist eist zijn plek op in het verkeer. Het is dus zaak om alle zintuigen te gebruiken tijdens het fietsen. We kiezen zeker in het begin voor het relatief veilige trottoir. Waar mogelijk gaan we dwars door de woonwijken, waar we meer dan eens verdwalen in de wirwar van op en neer gaande straatjes. We hebben geen gedetailleerde kaart bij ons en de uitgeprinte routebeschrijving is bij de eerste rotonde al afgehaakt. 

Ondanks dat wij in Nederland nog wel eens in het bronzen tijdperk leven, hebben we een grote stap gezet richting beschaving door een tablet aan te schaffen. Vooral het nut van gedetailleerde geografische offline kaarten bewijst zich op deze eerste fietsdag. Doordat GPS onze positie op kaart laat zien is het mogelijk tijdens het fietsen in de juiste richting bij te sturen. De buurten waar we doorheen komen, laten door de slechte staat van de wegen en huizen een rommelige indruk op ons achter. Het is echter zeer levendig op straat. 

Na ruim 14 km fietsen komt de veerboot op de zee van Marmara in zicht. Op de boot komen we er achter dat niet één, maar zelfs beide fietssleutels in het slot zijn afgebroken!!!! De koppen zijn er letterlijk vanaf. Dus toch vluchtschade! Dan maar niet op slot. Alleen iemand met verstandsverbijstering gaat met 50 kilo lopen slepen. In ons mooie hotel in Yalova met zeezicht (als het niet zo mistig is tenminste) gaan we de sloten te lijf met al het gereedschap dat we mee hebben. De waterpomptang, kabeltang, ringsleutelset, inbusset, pincet en schaar krijgen niet voor elkaar wat het filmpje op You-tube met zakmes wel beloofd.... Het slot is binnen 3 seconden gekraakt. Met enige handigheid zijn de afgebroken stukjes uit de sloten. Wat is de les van vandaag?? Altijd een reservesleutel meenemen en een AXA slot voor de verzekering blijkt HELEMAAL NIETS waard te zijn.!

We kunnen nu met gerust hart onze reis vervolgen in de richting van......??
Dat zien we morgen wel weer.......


Duct tape overal goed voor.

We verlaten het vliegveld Sabiha Gökcen

Door de voorsteden van Istanbul
Op de stoep....

Op de boulevard langs de zee van Marmara

De kop is er af...!

Relaxen in hotel Öncü

Stadsbus in Yalova






maandag 15 april 2013

Het is bijna zover.......... 

Dinsdag 16 april vliegen we naar Istanbul voor een nieuw fiets avontuur. We gaan opzoek naar de Turkse gastvrijheid in het land van de Ottomanen, waar oost en west elkaar ontmoeten aan de Bosporus. Als alle omstandigheden ons gunstig gezind zijn, fietsen we verder door het ruige en onherbergzame, maar o zo prachtige Kirgizië. We eindigen onze reis in buurland Oezbekistan, waar we via de zijderoute opzoek gaan naar de bijzondere architectuur in steden als Samarkant, Bukara en Khiva. Als je bent geïnteresseerd in onze avonturen meldt je dan aan op dit weblog.

Groetjes en tot ons eerste verhaal.

Christel en Robin