zondag 26 mei 2013

KAMPEREN BIJ DE BOER............!

Na vier dagen rust, zalfjes smeren en pillen slikken, pakken we ongeduldig de fietsdraad weer op. Hoe noodzakelijk deze rust ook is, we willen graag meer Turkije ontdekken! We zitten in Egirdir tegen de 1000 meter hoogte aan en Antalya ligt op zeeniveau, dus dat is appeltje eitje de komende dagen..... 

Na het slechte weer van de afgelopen dagen doet het zonnetje vandaag zijn best om door te breken. Langs het fraai gelegen Kovada golü krijgen we toch een bui op ons kop! Onderweg wijst een Duits stelletje met een busje ons op een echte "camping" nabij Candir aan het begin van een canyon. 'S avonds ontmoeten we Michaela en Benedikt uit München weer en praten voor het eerst sinds ons vertrek uit Istanbul met andere Europeanen. Ze reizen met hun negen maanden oude zoontje Josef drie maanden door Griekenland en Turkije. 

De volgende morgen laten we de fietsen met rust en gaan nu we er toch zijn een stukje wandelen in de prachtige canyon. Terug op de camping zien we de Duitsers zich gereed maken voor vertrek, ........dat nog even op zich laat wachten. Josef heeft de volle aandacht van vijf gepensioneerde mannetjes die op het punt staan hun vers gevangen vis te bakken. We blijven even hangen en raken met ze aan de praat. Het resultaat; een uitgebreide lunch en vertraging voor Michaela en Benedikt. Helaas gaat het bakken van de vis niet volgens standaard protocol. De meegenomen gasbrander vertoont kuren en lekt gas met ontploffingsgevaar! De inmiddels in de fik staande brander wordt in het ijskoude riviertje gedompeld. ....... of we tape bij ons hebben?.. Ja hoor dat hebben we wel! De lekkage is snel verholpen, maar de brander zit nog vol water, dus geen vuur. ......of we een steeksleutel en waterpomptang hebben? .. Ja hoor ook die zitten in de tas voor dit soort noodgevallen! Als Robin voor de derde keer terug naar de tent gaat voor een naald om de gastoevoer door te prikken, neemt hij al zijn gereedschap, tape, tire-ribs en smeerolie ook maar mee voor het geval dat... of we met de auto zijn, gezien al die spullen? ...nee met de fiets en dan is het even stil en kijken ze vol bewondering. We leggen ze de gereden route uit. Als de brander weer in elkaar is gezet, horen we het prachtige geluid van vrijkomend gas en de vis gaat weer in pan. Ze hebben er vijftien liggen dus genoeg voor iedereen. Een paar oude kranten op tafel en we maken ter plekke salade met tomaten, uien en citroen. De vis smaakt voortreffelijk op het meegebrachte brood, in de schaduw van de bomen. Benedikt krijgt een spoedcursus Turkse thee zetten op zijn eigen gasbrander, aangezien de mannetjes er maar één mee hebben. Voor de "theeceremonie" zijn er altijd voldoende glaasjes mee voor gasten. Men gebruikt een dubbele theepot op elkaar gestapeld, waarbij de kleinste, die bovenop staat, de verse theeblaadjes bevat. Er wordt heet water bij gegoten en nieuw water onderin gekookt om er later net als bij limonade een mix van te maken. De thee die over het algemeen in Turkije gedronken wordt, groeit in de regio Trabzon gelegen aan de Zwarte zee. Na de gebruikelijke twee kopjes nemen we afscheid van Benedikt, Michaela en Josef, als ook de mannetjes weer huiswaarts gaan. Wij blijven de rest van de dag op de camping. Robin krijgt klop tijdens een potje voetbal op de playstation van de jongen die de camping beheert. Voor het eerst sinds weken maken we 's avonds een lichte pasta maaltijd op onze eigen brander!

We mijden de vlakke, maar drukke hoofdweg naar Antalya. Het alternatief?....een rustige, van matige kwaliteit zandweg over een pas van 900 meter hoogte. Candir ligt aan het Karacaören stuwmeer op 267 meter hoogte, dus dat wordt de komende zestien kilometer lekker afzien. Aan de voet van de klim krijgen we van de zoon van een bakker een vers brood in de handen gedrukt voor de lunch! Hij is één van de in totaal vier personen die we vandaag onderweg tegenkomen. Het weer slaat aan het eind van de dag om en we beginnen na ruim vier uur klimmen eindelijk aan de afdaling. Als we in Pinargözü aankomen, barst het onweer los en regent het pijpenstelen. Bij een viskwekerij, die we in deze streek veel zien, kunnen we schuilen voor het noodweer. We eten een heerlijke, in de oven gebakken forel en krijgen een kamer voor de nacht toegewezen. Moe als we zijn maken we daar graag gebruik van. We slapen in het gastenverblijf bij de eigenaar van de kwekerij. Er is een elektrische douche, .....maar nu even niet. Het gehele dorp is overdag van elektriciteit afgesloten. Als tegen half negen het licht aanspringt, verwijderen ze de kraan uit de keuken, om de wateraansluiting voor de douche te maken. Twee minuten later spoelen we het stof en vieze zweet van ons af en gaan we fris de slaapzak in!

De volgende ochtend zien we wat gisteren door het slechte weer voor ons verborgen bleef. Pinargözü ligt aan het eind van een kloof, omringd door hoge bergen, waarvan een enkele bedekt met sneeuw. Het is nog 80 kilometer naar Antalya en we gaan ruim 600 meter dalen. We proberen op enkele stukken de St. Paul's wandelroute op te pakken om hoofdwegen via de plaats Gebiz te ontwijken. Tijdens de afdaling gaan we meer omhoog dan ons lief is, maar we genieten wel volop van de mooie omgeving. Er zijn een aantal rivieren die we over moeten op weg naar Antalya en het lijkt erop dat dat via de wandelroute het makkelijkst gaat. Bij de eerste oversteek is er echter geen brug! Gelukkig is het water in de brede rivier kalm en enkeldiep, dus daar lopen we doorheen. Een kilometer verderop ligt de tweede rivier, waar we via een dam het water willen overgaan. De dam ligt er wel, maar daar stroomt het water te snel overheen!! Verder stroomafwaarts lijkt het rustiger, maar hoe diep is het daar?? Robin gaat op onderzoek uit en begint lopend aan de overtocht, terwijl Christel bij de fietsen wacht. Het duurt ruim 15 minuten voordat hij zoekend en zigzaggend de overkant haalt. Het water stroomt soms stevig waar de geulen dieper zijn. De stenen op de bodem zijn onregelmatig en zeer glad. Na veel wikken en wegen, zien we van de oversteek af. Nu alsnog via Gebiz en de hoofdweg naar de dichtstbijzijnde brug 20 kilometer verderop. Na al dit oponthoud gaan we Antalya echt niet meer halen. Moe en gekookt van de constante hitte overwegen we een pension te nemen in Gebiz, maar na een goede maaltijd besluiten we om buiten het dorp ons tentje op te zetten.

Bij het binnenrijden van het gehucht Asagioba vullen we onze 10 liter waterzak en net buiten het dorpje vinden we via een geitenpad een beschut plekje in een oude olijfboomgaard. We zetten de tent op en wassen ons in een teiltje van top tot teen tot er geen druppel water meer in de zak zit. We zitten midden in agrarisch gebied en horen overal geiten, schapen, honden en hanen om ons heen. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste kudde schapen en hun verbaasde eigenaresse voorbij stiefelt. Het is dat de schapen op onze aanwezigheid reageren, anders had het oude bessie ons straal voorbij gesjokt. Tien minuten later horen we de bellen van de volgende geitengroep. Ze durven niet eens door te lopen, terwijl wij twintig meter naast het pad staan! De herder is niet blij en laat dat ondanks onze goedbedoelde begroeting dan ook blijken. Hij mompelt van alles en wijst op andere plekken om te kamperen?? We blijven waar we zijn en zien wel wat er gebeurt. Het gehele dorp weet inmiddels wel dat er "vreemdelingen" in een tent zitten. Op de geitensnelweg volgen nog twee ontmoetingen met verbaasde dorpsbewoners, dus zo beschut en uit het zicht staan we hier nu ook weer niet. Als het bijna donker is, komt er een boer met stevige passen en een grote stok op ons af, gelukkig heeft hij zijn honden thuis gelaten. Hij praat op ons in alsof wij onze graad Turkse taal aan de universiteit van Istanbul hebben gehaald. Zijn gebaren vertellen hetzelfde verhaal als de oude baas eerder op de avond. Na een aantal door ons onbegrepen woorden van zijn kant en onze verontschuldigende gebaren geeft hij het op en wenst ons een goede avond. Hé hé eindelijk rust en we poetsen onze tanden en gaan in de zak. Lekker in slaap vallen is er niet bij, gezien onze eerdere ervaringen met slapen langs een meer. Het is ook nog eens zaterdag, dus de kinderen hebben vrij. Wie weet wat ze allemaal gaan uitspoken. Ja hoor......twintig minuten later horen we geschuifel en stemmen. Is het weer die boer, nu met zijn twaalf jarig zoontje die een woordje Engels spreekt. Hij is door moeder de vrouw gestuurd om ons..... uit te nodigen voor avondeten!!! Het zou onbeleefd zijn deze uitnodiging af te slaan, dus we kruipen uit de zak, kleden ons weer aan en gaan mee naar het huis van Emin en zijn zoontje Renzi. Zo zitten we gezellig aan de vleessoep, gözleme, omelet met brood en tomaat. Als toetje krijgen we zelf gemaakte ayran van zijn eigen koeien. Adile, de vrouw van Emin, twee andere zoons en een vriendje eten ook mee. Emin is een simpele boer en spreekt geen woord Engels. Het gaat hem wel voor de wind, gezien het tweede huis dat hij op zijn erf aan het bouwen is. De vloer wordt binnenkort gestort. Als Emin onze aandacht wil, en dat gebeurt regelmatig, zegt hij "Hello". Renzi heeft zijn Engels woordenboek erbij gehaald en samen met ons woordenboekje houden we het gesprek aardig opgang. Voor we het weten is het middernacht en brengt Emin ons met twee kilo tomaten, één kilo sinaasappels en een handgesneden houten soeplepel als cadeau terug naar de tent. Dit alles natuurlijk onder luid protest van Adile, want het is veel te koud (het kwik komt 's nachts niet meer onder de twintig graden) in de tent. Letterlijk en figuurlijk vol van dit hartverwarmende staaltje gastvrijheid vallen we moeiteloos in een diepe slaap.

De volgende ochtend zien we het kromgebogen oude bessie met haar schaapjes als we vertrekken op weg naar Antalya. Nu geen omwegen meer, maar zo snel mogelijk naar de stad. Met deze temperaturen wil je maar één ding: zwembroek aan en onder een parasolletje op het strand! Als we om acht uur bij een winkeltje ontbijten is het al boven de vierentwintig graden. Langs de kassen van pompoen- en tomaatkwekerijen en door sinaasappelland bereiken we de snelweg waarvandaan Antalya nog twintig kilometer fietsen is. We stoppen onderweg bij de Romeinse opgravingen van de stad Perge. Een relatief kleine stad voor Romeinse begrippen, maar van het eeuwen oude stadion en theater is verbluffend veel overgebleven. Een groot aantal beelden en sarcofagen bevinden zich in het Antalya museum. De opgravingen zijn nog in volle gang en het duurt vele jaren voordat de gehele stad met zijn monumenten is blootgelegd.

We zijn in Antalya, de gedroomde bestemming voor miljoenen vakantiegangers over de gehele wereld. Twintig fietsdagen verder en met 970 kilometer op de teller fietsen we door de ommuurde historische binnenstad. Met zijn kleine jachthaven erg levendig en volledig ingericht voor de toeristen. In elk mooi gerestaureerd gebouw alleen maar hotels, pensions, restaurants, winkeltjes en galerieën, tussen de vele cami's, hamam's, torens en pleintjes. Wij hebben door afwezigheid van een aantal warmshowerleden ook gekozen voor een pension in dit deel van de stad. We liggen de hele dag op het uitgestrekte Konyaalti strand en houden het nauwelijks uit onder ons parasolletje. Veel zwemmen in het heerlijk verkoelende water van de Witte zee is dan een goede oplossing. Onze laatste avond in Antalya gaan we op bezoek bij Rose en Jim uit Engeland. rosyandjimstourdeworld.wordpress.com Ze hebben de tocht van Manchester naar Antalya fietsend afgelegd en zijn hier blijven hangen bij de moeder van Jim die al heel wat jaartjes in de stad woont. Ze zijn warmshower host en we zijn uitgenodigd om te blijven eten. We praten de hele avond over reizen in het algemeen en fietsen in het bijzonder. Ze pakken volgende week, na acht maanden Engelse les geven hun fietsreis weer op en fietsen ons achterna in de richting van Konya en Cappadocia. De tocht over de bergen naar Konya spreekt ons niet erg aan. We besparen onszelf tijd en vooral klimwerk en nemen de fietsen mee onderin de bus. 

We zijn inmiddels in Konya aangekomen en genieten van de vele mooie monumenten in de stad. En morgen....? Morgen fietsen we weer verder.!


.....rust in Egirdir voor lichaam en geest.
dansende mannen op traditionele muziek.
Onze lieve gastvrouwen van Ali's pension
dit doen de vrouwen toch altijd??
onze eerste regenbui onderweg!
langs het Kovada golü.
op weg naar Candir.
langs een houtzagerij.
In de afdaling naar Candir.
één van de vele marmergroeven onderweg
we laten de bergen achter ons.
Zicht op het Karacaören stuwmeer.
Veel kleur onderweg.
onze mede campingbewoners.
Wandelen door het bos in de canyon....
We volgen het St. Paul's wandelpad in de canyon.

Geen commentaar...!
het pad houdt op.
Mooie flora in de canyon bij Candir.
Zal ik een duik nemen??
smullen geblazen..
Benedikt en Josef...
Michaela en Josef
Turkse thee.....
onze gulle gastheren.
Mij eten jullie niet op hoor...!
150.000 forellen in één van de vele kwekerijen van de streek.
Zeer rustige weg naar Kizili.
Robin heeft moeite met de pittige beklimming naar Pinargözü.
we moeten vaker lopen dan ons lief is.
De weg dampt na van de onweersbui.
Soms klimmen tijdens de afdaling van Pinargözü naar Gebiz.
Bij gebrek aan een brug maar lopend door de rivier.
Lekker "rustig" kamperen bij de boer!!
Adile, Hurselin, Renzi, Azim en boer "Hello" Emin. 

oude bessie met haar schaapjes 's morgens vroeg.
zondagochtend om 9:00 uur op weg naar Antalya.
De imposante overblijfselen van het Romeinse stadion bij Perge.
Onder het stadion waar de winkeltjes vroeger zaten.
...de huidige inwoners van Perge
Romeinse zuilen........
Het kilometers lange Konyaalti strand van Antalya.
de ommuurde binnenstad bij de haven.
We bezoeken het interessante Antalya museum.
één van de vele romeinse goden uit het Perge theater.
Christel bewondert een fraai gedecoreerde sarcofaag.
klein strandje naast de haven, vlakbij ons pension.......
Lekker kleurtje.....!
Rose en Jim van warmshowers, trakteren ons op een warme maaltijd en een gezellige avond.
achter de tram aan op weg naar het busstation.