dinsdag 7 mei 2013

OTTOMAANS TEGELWERK...

Dit verhaal is het vervolg van ons verblijf in Kütahya, de stad is bekend om haar keramiek. In 1514 brengt Sultan Selim I de keramiekproductie naar Iznik en Kütahya. De hoogwaardige tegels uit Kütahya zijn gebruikt in belangrijke gebouwen verspreid over het gehele Midden-Oosten.

Om te beginnen bezoeken we het naast ons hotel gelegen gemeentehuis. Zowel de voorgevel als het interieur zijn rijk versierd met tegelwerk. De nabijgelegen fontein heeft helaas betere tijden gekend. In het gemeentehuis zitten we twee minuten na binnenkomst alweer aan de thee. We krijgen een informatieboekje en een stadsplattegrond. Dankzij de plattegrond vinden we de kleine, maar wonderschone Cinili cami makkelijk. Het is nog geen tijd voor het gebed en Robin mag tegen de gebruiken in naar binnen in zijn korte broek, terwijl Christel haar hoofddoek weer eens te voorschijn haalt.

In Kütahya is een tegelmuseum waar wij, door een slechte planning, tot driemaal toe voor een dichte deur staan. De behulpzame bewaker laat ons wel de grote collectie grafstenen in de naastgelegen tuin zien. Net als in de andere steden hangt er een ontspannen sfeer in de stad. Het grote contrast tussen de verschillende bevolkingsgroepen is opmerkelijk om te zien. Jong en oud, arm en rijk, hypermodern en zeer traditioneel, het gaat vloeiend in elkaar over. We zien groepjes meiden gekleed in strak gesloten enkellange jassen met daaronder hoge hakken. Ze dragen kleurrijke hoofddoekjes met bijpassende design handtassen. We zien dat vooral de oudere mannen zich bezighouden met het geloof. Als er niet gebeden wordt, zitten ze de gehele dag op pleintjes naast de moskee in de schaduw terwijl ze zich vermaken met praten, spelletjes doen en theedrinken. Een groot deel van de bevolking bezoekt alleen op vrijdag de moskee.

Als bouwkundig ingenieur hebben wij een grote interesse voor gebouwen in het algemeen en hier in Turkije voor de moskeeën in het bijzonder. We kunnen er geen genoeg van krijgen, aangezien er zoveel verschillen in opbouw, afwerking en details zijn tussen de moskeeën onderling. We bezoeken er dan ook zoveel mogelijk. De gebouwen zijn een oase van rust buiten de gebedstijden om. Je kunt er in deze warmte ook lekker afkoelen. De Ulu cami in Kütahya vinden wij een mooie balans hebben tussen de rustig wit gestucte achtergrond en de rijk gedecoreerde tegels, tapijten, marmer en schilderwerk. 

We dwalen door zwaar verwaarloosde straatjes, waar originele Ottomaanse huizen van hout en leem letterlijk op instorten staan. Enigszins bewoonbare huizen zijn nog volop in gebruik. In enkele gevallen is er voldoende geld beschikbaar voor de renovatie van dit erfgoed. In de volledig gerenoveerde Germiyan Caddesi gaan we op bezoek bij een keramiek atelier en zien we hoe grote schalen, tegels en borden worden voorzien van hand geschilderde motieven en geschriften. Eén meisje is bezig met het versieren van een traditioneel porseleinen Turks gewaad (kaftan). De eigenaar van het atelier heeft internationale klanten en spreekt vloeiend Engels, waardoor we interessante achtergrondinformatie meekrijgen.

Inmiddels ligt Kütahya al geruime tijd achter ons en zijn wij op weg naar de  Turkse Riviera.

En morgen....? Dat zien we morgen wel weer....


Tegelwerk in Kütahya.....
Fontein Kütahya
Mogen we naar binnen....?
van wie zijn die melkflessen....?
Cok güzel....
Straatbeeld......
Cay...?
de indrukwekkende Ulu cami.
Aardewerk bollen...
Christel biddend in de Ulu...?
Hebben ze hier ook Coca Cola?
Interieur Dönenler cami
Straatbeeld met Ottomaanse huizen van leem en hout.
Ottomaans huis in slechte staat
prachtig hand geschilderd aardewerk.
unieke spiraal trap in de Yesil cami