Het Toktogulmeer gelegen op 900 meter hoogte is in 1974 na de voltooing van de Toktogul dam ontstaan. Het reservoir in combinatie met 5 dammen zorgt voor het opwekken van elektriciteit. De rit rondom het meer is mooi en afwisselend qua landschap, maar ook qua hoogtemeters. Vooral de zuidkant na Uch-Terek gaat veel omhoog en omlaag. Het fietsen op het grensgebied van asfalt en grindbak doet ons weer de das om en Christel haar achterband heeft er 2 gaatjes bij! Langs het meer zijn visrestaurantjes en vandaag verorberen we ieder een vers gevangen forel van circa 450 gram. Een welkome afwisseling op het eentonige dieet van de afgelopen weken. Voor de nacht zoeken we een plekje langs het meer en vinden een aantal verlaten huisjes met een binnenplaats, waar de koeienstront in de zon ligt te drogen. Het lijkt erop dat hier al dagen niemand is geweest, dus we gokken het erop. Het enige vlakke stuk uit het zicht is op de gedroogde stront achter de huisjes en de omringende muur. We slapen ongestoord en na een bord pap de volgende morgen kunnen we weer vol aan de bak. Eerst 20 kilometer langs de zuidkant van het meer, voordat we aan de vervelende klim van de Kök Bel pas (1410 m) beginnen. Het is zoals elke dag druk met verkeer, maar de weg is breed genoeg en we proberen ons er niet aan te storen. Als we vroeg vertrekken is het goed te doen. Het asfalt is voor het grootste deel van uitstekende kwaliteit. Met een lange afdaling, de Kara Suu volgend, fietsen we aan het eind van de dag verhit, uitgeput en uitgehongerd van het klimmen (1178 hoogtemeters in 65 kilometer) het plaatsje Kara-Kol binnen. Met lekkere lagman, gevulde paprika's met rijst en liters vocht leven we weer helemaal op. Op aanwijzing van de restaurant eigenaresse komen we bij het Intourist hotel. Een Sovjetstijl jaren 50 betonkolos, waar betonrot en scheurvorming hebben toegeslagen. Geen ontbijt, lekkende, doorlopende toiletten, een hete douche met stinkend "bronwater" en betalen voor een rolletje schijtpapier. Voor 20 som wil de bewaker wel een extra oogje op onze fietsen houden???? En zonder die 20 som zijn ze de volgende ochtend zeker vanzelf weggelopen! We nemen het risico niet en laten ons "chanteren" voor 35 Eurocent. Later krijgen we wel weer gratis appels uit de boomgaard .....een beetje tegenstrijdig?? Het hotel ligt voor ons doen te ver uit het stadje, je kunt hier niet eten en er is geen winkeltje. Wel een vijver om te zwemmen en harde muziek tot 's avonds laat. Zo komen we weer niet toe aan onze gewilde rustdag.
We vertrekken en genieten ons ontbijt bij een truckstop even buiten Kara-Kol, net voor de tolheffing (fietsers mogen gratis doorrijden!) We willen graag gebakken eieren met brood en thee. Stel je Robin voor, met een helm, een natte theedoek op zijn hoofd en een donkere zonnebril op, tokkende en kakelende geluiden makend en daarbij een kippendansje doet. Het verbaasde meisje heeft uiteindelijk door dat het om eieren gaat, maar dat gebakken is niet helemaal overgekomen, gezien ze met 3 koude ongekookte eieren terug komt. Dan maar even mee de keuken in, een koekepan erbij en klaar is Klara!
Het komende traject gaat langs het Kurpsay reservoir. Het wateroppervlak is rimpelloos en de oevers zijn steil. Vijfendertig kilometer lang gaan we op en neer en zijn geen meter gedaald als we bij de laatste dam de tunnel uitkomen. We zijn wel een aantal liters vocht kwijtgeraakt met de verschrikkelijke hitte boven de 37 graden! Onderweg is geen water te krijgen, ook niet direct uit de bergen. De kampeerplekjes hier zijn schaars en als het al kan dan moeilijk bereikbaar. Net voor Tash-Kumyr komen we Richard, fietsend vanuit Nederland, tegen. Vier maanden onderweg en van plan vier jaar over de wereld rond te fietsen. Een rustige gozer met een zeer hilarische schrijfstijl over zijn kijk op de landen die hij doorkruist: zie website Richard
Wij trappen stug door naar het centrum van Tash-Kumyr opzoek naar een degelijk hotel en onze welverdiende rustdag! Er is een hotel, maar laat dat degelijk maar achterwege. Het vervallen hotel van gisteren was een paleis vergeleken bij dit hok. Robin inspecteert de kamer eerst en we mogen voor 200 som p.p. blijven. Robin is bang voor de reactie van Christel, die toe is aan rust en een douche. Als zij ook even binnen gaat kijken, staat ze een minuut later weer buiten, niet van plan hier ook maar een seconde langer te blijven. De badkamer is vol losse en ontbrekende tegels. Het toilet is onbeschrijfelijk smerig, de douche een halve slang zonder kop, waar een paar druppels koud water uit komen in een bad vol met aanslag. Er zijn geen gordijnen en de bedden lijken in dagen niet verschoond. We besluiten eerst wat te gaan eten, maar kunnen geen restaurantje met iets eetbaars en ook geen alternatief voor de nacht vinden. Met tegenzin gaan we terug naar het "hotel", maar een rustdag zit er weer niet in! Buiten koken we zelf culinaire instant noodles en na een kattenwasje met washandje en wat koud water in ons eigen opvouwbare teiltje gaan we slapen. Een goede nachtrust is ons vanavond niet gegund. De kamer naast ons is in gebruik als afwerkplek voor de geile behoeftige dorpsbewoner! Wij kunnen iedere kreun, zucht en schreeuw meegenieten. Na de derde "klant" vallen we uiteindelijk met behulp van oordopjes in slaap!
Tash-Kumyr (op 600 meter hoogte) is de basis voor een uitstapje naar Sary-Chelek. Wij hebben tijd genoeg voordat we in Osh de grens over kunnen en gaan opweg naar het alpinemeer. Het is gelegen in het Unesco biosfeer reservaat op circa 1870 meter hoogte. Omdat we laat vertrekken fietsen we de 79 kilometer in twee dagen, naar Arkyt het laatste dorpje voor Sary-Chelek. De weg is van prima kwaliteit asfalt tot aan Kyzyl-Tuu en de omgeving verandert naar mate we dichter bij het meer komen. Er zit een steil klimmetje (tot 1200 meter) in het begin en we wanen ons zelfs even in Kapadokya met de gekleurde zandstenen rotsen. Het verkeer is rustiger, het is weer vermoeiend warm en samen met kinderen koelen we onszelf af met een duik in de rivier. De bomen langs de kant gaan gebukt onder hun lading uitnodigende sappige pruimen. Na Kyzyl-Tuu gaat het over een slechte kwaliteit grindweg langzaam verder omhoog naar Arkyt. Hier passeren we de toegangspoort en worden bijgeschreven in het registratieboek. Het langgerekte dorp op een prachtige locatie langs de rivier heeft veel keus in guesthouses en wij belanden in een juist opgeleverde woning. Nou ja... woning, eerder een leeg en zeer gehorig kolos. We krijgen een kamer toegewezen en er worden matrasjes voor ons neergelegd. Het is een spiksplinter nieuw huis, maar zonder stromend water, douche en riolering, dus de wc blijft het gat in de grond! De stroom wordt rechtstreeks afgetapt van de draden in de straat en direct aan de gehele huisinstallatie aangesloten, ....levensgevaarlijk!! Onze kamer is sfeerloos zonder meubels en lampen en ook gordijnen ontbreken zoals gebruikelijk in dit land, dus ons grondzeil zorgt voor de nodige verduistering. We besluiten toch hier onze gewenste rustdag te pakken. Zesim een nieuwsgierig meisje van 11 jaar, dat het gehele verblijf om ons heen hangt, begeleidt ons naar de rivier voor de noodzakelijke wasbeurt van lichaam en wasgoed. De eigenaar van het huis heeft een mooi busje waar hij iedere dag mee naar Osh rijdt (5 uur rijden). Hij is dus vaak van huis, ondertussen zorgen zijn vrouw en kinderen voor eventuele gasten. De eerste nacht is het huis afgeladen met een groep gasten uit Bishkek.
Sary-Chelek is een veel bezochte plek door de Kirgiezen. Dagelijks gaan er 30 á 40 auto's en busjes volgepropt met families de laatste 16 kilometer slingerend naar boven. Dat maken wij live mee tijdens de beklimming naar het meer. Boven is het één culinaire picknick orgie! Op de aanwezige hout gestookte fornuizen wordt druk gekookt en de meegebrachte ingrediënten veranderen in grote schalen lagman, shorpo of plov. Naast de liters thee gaat er ook heel wat wodka doorheen gezien de vrolijke sfeer en zwalkende mensen. Als bepakte fietsers zijn wij natuurlijk de grote attraktie. Het duurt ook niet lang voordat we worden uitgenodigd door twee mannen en hun vrouwen om aan te schuiven voor plov. Een eenzame Russische wandelaar was al eerder uitgenodigd en hij spreekt zowel Engels als Russisch dus fungeert als tolk tussen ons en de aardige mensen. De maaltijd eindigt met een sappige meloen. Na het eten nemen ze direct afscheid en beginnen aan de terugtocht. Men komt hier om te eten en een duikje te nemen in het ijskoude meer. De welgestelde Kirgiezen uit de stad kunnen zich het speedboot tochtje veroorloven. Je kunt helaas niet om het meer wandelen, ook geen stukje. De steile bergwanden deels begroeid met dennebomen verdwijnen rechtstreeks in het meer. We kopen bij de parkwacht een bewijs om hier te kamperen. Er is echter geen beschutte plek langs dit meer en we dalen af naar een kleiner exemplaar, waar we eerder langs fietsten. De mensen die het land bewerken zijn inmiddels ook vertrokken en wij zetten onze tent gecamoufleerd tussen de hopen bij elkaar geharkt gras. Onder druk van de vallende duisternis breekt bij het opzetten van de tent een stok. Met ductape en ty-rips zijn we net voor het donker gered.
We dalen de 16 kilometer in no-time weer af en vlak voordat we Arkyt verlaten stopt er een taxi met geblindeerde ramen en horen wij onze namen roepen. Wie kan er in godsnaam in die taxi zitten?? Blij en verrast zien we Paul en Annina met twee andere toeristen. We zijn ze eerder onderweg naar Kapadokya in Turkije tegen het lijf gefietst. We blijven langer staan kletsen dan de taxichauffeur aanstaat! Ze hebben het zwaar gehad in Oezbekistan en doen dit uitstapje even zonder de fiets. Die staan in het bordeel van Tash-Kumyr. Op de heenweg naar Sary-Chelek hebben we kunnen wildkamperen. Nu vinden we onderdak bij een restaurantje. We krijgen een klein muf kamertje toegewezen en spreiden ons grondzeil, leggen de matjes neer en gaan in de slaapzak. Het is pikkedonker binnen en voordat we in slaap vallen, horen we iets rondlopen. Het "iets" is een veldmuisje dat driftig probeert bij het eten in onze tassen te komen. Dat is weer eens wat anders als muggen, vliegen, koeien, honden, wolven of mensen die ons uit onze slaap houden. Daar gaat onze nachtrust. Robin gaat in het donker bij de tassen zitten met een schoen in zijn hand en als na een uur het muisje via een broekspijp op de tafel probeert te klimmen, slaat hij toe.... deng, deng, deng. Met een paar flinke klappen is het muisje er niet meer en kunnen wij eindelijk slapen. Hopelijk komt zijn vader niet kijken waar hij blijft!
Het blijkt dat Paul en Annina ons vroeg in de ochtend al zijn gepasseerd met de bus. Als we Tash-Kumyr weer binnenrijden, komen ze ons al op de fiets tegemoet. Zij gaan het stuk naar Bishkek fietsen, dat wij al hebben afgelegd en wij gaan plekken in Oezbekistan bezoeken, waar zij al zijn geweest. We nemen nogmaals afscheid van elkaar gaan het stadje voor de tweede maal in, opzoek naar boodschappen. Robin heeft ruzie met de verkoopster over de aankoop van 6 tomaten. We mogen niet zelf kiezen en alleen aangeven hoeveel het er moeten zijn. We laten ons echter geen rotte tomaten aansmeren, dus vertrekken maar weer. ...willen de mensen eigenlijk wel geld verdienen?? We eten stapels heerlijke blini's (pannekoekjes) in het beste restaurant (op Lenina, dichtbij de winkeltjes, helaas geen naam) dat Tash-Kumyr te bieden heeft.
Na ruim een week is het weer tijd voor contact met familie in Nederland en hier is na even zoeken een Telekom kantoor. We vragen een telefoongesprek aan met Beverwijk, maar niemand neemt op. Dan maar een zus proberen, ook niet thuis. Als we vervolgens contact zoeken met Wormer is er wel een reactie, maar niet de gewenste. De telefoniste draait het nummer en bij gehoor verbindt ze ons in het Russisch door. Wij moeten dan naar een telefoonhokje sprinten met daarin een telefoon uit het Sovjet tijdperk. Als we opnemen horen we nog net: sorry, I don't know you... tuuut.... tuuut......tuuut! Lekker is dat. Een paar dagen later een nieuwe poging en dan horen we dat onze zaakwaarnemer zonder ons in te lichten een weekje vakantie heeft genomen en dat zus wel thuis was, maar dat rare lange nummer niet vertrouwt en dus gewoon niet opneemt.
We laten Tash-Kumyr achter ons en we gaan via een brede dam 7 kilometer ten zuiden van de stad over de Naryn rivier. Zo vermijden we nog heel wat kilometers vervelende onnodige klimmetjes. Hoe verder we zuidwaarts gaan hoe heter het wordt en de bergen om ons heen verdwijnen. Het blijft wel op en neer golven over de heuvels. De ezel verdrijft het vertrouwde paard uit het straatbeeld en doet dienst als lastdier voor alles wat er maar vervoerd moet worden. De gastvrijheid neemt toe en we krijgen regelmatig fruit, koekjes en drinken aangeboden. De wegen zijn nu soms lang en recht, vooral langs de grens met Oezbekistan. Er is voldoende ruimte voor landbouw en we fietsen tussen de meloenen, paprika, uien en mais. Alles wat hier groeit wordt direct langs de kant van de weg te koop aangeboden. De verkeersdrukte neemt vanaf Kochkor-Ata helaas weer toe en tijdens het fietsen is volledige concentratie vereist. Dit in combinatie met het saaier wordende landschap en slechter asfalt maakt het hier niet leuk rijden.
We gaan even voorbij Massy van de M-41 af en doen een uitstapje naar Arslanbob op ca. 1500 meter hoogte. Een kleine 50 kilometer naar het grootste walnotenbos ter wereld. Vooral in de aanloop naar de klim is het erg aangenaam fietsen door de dorpjes Birinchi May en Kyzyl Oktyabr. We rijden in de schaduw van honderden walnoot en kastanje bomen. We verbazen ons vooral over de bouwaktiviteiten hier. Om de 50 meter is een huis in aanbouw en zien we het gehele bouwproces aan ons voorbij trekken. Grote keien en cement voor de 1,5 meter hoge fundatie. Daar bovenop 25 cm dikke wanden van leem of gele baksteen. Vervolgens de houten balklaag afgewerkt met een zadeldak, waar men groene of blauwe aluminium dakplaten op monteert. Het geheel wordt afgewerkt met een dikke laag stuk op de wanden.
De CBT-coördinator in Arslanbob verwijst ons naar een familie 2,5 kilometer buiten het centrum NAAR BENEDEN!!!! Daar hebben we net met veel moeite drie kwartier over gedaan en dat is dus geen optie. De 15 andere guesthouses zijn vol volgens hem. Er moet nog een duurder hotel in het dorp zijn, maar anderhalf uur later hebben we alleen maar troosteloze, vervallen ex-sovjet kampementen gevonden. Flink chagrijnig door al dit oponthoud komen we uiteindelijk toch bij een CBT guesthouse in het centrum! Er is altijd plaats als er geld mee gemoeid is. Deze mensen offeren gewoon een kamer van zichzelf op. En wie lopen we hier tegen het lijf??? David de Engelsman van de paardentocht naar Kul Okök bij Kochkor! We blijven hier 4 nachtjes en doen de eerste dag helemaal niets. De dag erna gaan we opzoek naar de kleine waterval, maar belanden met een omweg in het walnoten bos. De waterval zijn we straal voorbij gelopen. Het bos is heerlijk rustig en lekker koel. Het is opgedeeld in percelen. De eigenaren onderhouden de bomen zeer goed en hopen natuurlijk op een goede oogst. Helaas zijn wij te vroeg om het pluk festijn half september mee te maken. Tijdens onze tweede poging komen we met wat aanwijzingen wel bij de kleine waterval terecht. De Kirgizische vrouwen gaan hier graag even onder staan. Ze geloven dat het water bepaalde krachten bezit. Aan het eind van de dag nemen we de steile weg naar het plateau waar de dorpelingen aan het werk zijn. De oogst van mais, zonnebloemen en het bijelkaar harken van gedroogd gras is in volle gang. Het gras gaat in grote bundels tegelijk op een kleine vrachtwagen terug naar het dorp. Als zo'n auto op je afkomt lijkt het net de kop van een leeuw met grote manen! Het is de hele dag een komen en gaan van die hooiwagens.
Op de fietsdag naar Jalal Abad proberen we waar mogelijk alternatieve wegen te nemen. Op één van de kleinere verbindingswegen zien we bergen met zonnebloemkoppen op de weg liggen. Net als in Turkije knabbelt men hier de hele dag op de pitten. Naast de stapels bloemknoppen staat een oud bed met spiraalbodem. Ze gebruiken het bed als rasp om de pitten los te krijgen! Zeer inventief en erg efficiënt gezien de berg pitten onder het bed. Twee vrouwen en drie kinderen zijn druk bezig met het raspen van de koppen, terwijl de losse pitten gelijktijdig en continue worden gekraakt en gegeten. Hoeveel procent ze van de oogst zelf al hebben opgepeuzeld is moeilijk te zeggen.
In Jalal Abad zitten we vier nachten in een CBT guesthouse. We kunnen bij een klein grafisch bedrijfje, waar de manager Engels spreekt, onbeperkt gratis internetten! Het is een WiFi aansluiting, dus daar maken we graag gebruik van. Ons blog krijgt de komende twee dagen weer een volledige servicebeurt. We komen dagelijks door het fraai aangelegde park, waar volop wordt geoefend voor de viering van onafhankelijkheidsdag op 31 augustus. We zien studenten dansjes doen en soldaten in het gelid de vlag dragen. Om het park worden podia en diverse yurts voor een braderie of iets dergelijks opgebouwd. We brengen ook een bezoekje aan het pretpark met vooroorlogse attrakties. Oude zweefmolens, reuzenrad, achtbaan en botsauto's staan als monumenten tussen de metershoge bomen van het park.
Tussen al deze bedrijfigheden door, draait de trouwerij business hier op volle toeren. Als men elkaar het jawoord geeft, dan pakt men groots uit met veel gasten, eten en vooral veel en zeer grote luxe auto's. De stelletjes trouwen alleen in de zomermaanden en het kan soms erg druk zijn op de trouwlocaties. Zo zien wij in het park vier stelletjes tegelijk, allemaal met hun stretch limo en zo'n twintig volgwagens, bestaande uit identieke SUV's, Hummers of Jaguars. De bruidsmeisjes dartelen door het park, terwijl het bruidspaar op de foto gaat. Iedere seconde wordt met professionele videoapparatuur opgenomen, ook vanuit de rijdende auto! Wij staan wel een aantal keer al fietsend op die bruidsreportages. We kunnen niet begrijpen dat in een land waar de basis voorzieningen als stromend water en een toilet zo minimaal geregeld zijn, er een overvloed aan peperdure auto's en mobiele telefoons is!
Op het hierboven beschreven traject vanaf de Ala Bel pas komen we bijna dagelijks fietsers tegen. Eerst de twee Engelse jongens bovenop de pas. Daarna tijdens de afdaling Johannes een fietsende Duitser. Na Toktogul zijn het Vincent en Angelique twee Fransen op hun ligfiets. Op het heuvelachtige stuk aan de zuidkant van Toktogul zien we twee Polen bij hun tentje. Bij Tash Kumyr zijn het Richard en Paul & Annina. Langs de grens zien we twee fietsers voorbij flitsen, maar ze stoppen niet voor een praatje. Voor sommige van hun avonturen zie de links onder het kopje " Ontmoetingen onderweg"
We eindigen ons fietsavontuur in Kirgizië bij TES guesthouse in de stad Osh aan de grens met Oezbekistan. Het is hier een komen en gaan van fietsers en motoren. Op dag van aankomst zitten we met 11 fietsers bijelkaar! We horen dat we Tim en Rebecca het Engelse fietsstel (ontmoet in Konja Turkije) net op 4 dagen hebben gemist. Een mooie plek om bij te tanken, fietsen te repareren en onderhouden, verhalen uit te wisselen met andere fietsers, informatie over Oezbekistan te vergaren en het blog bij te werken.
We zijn nieuwsgierig naar het komende land, de magische steden Buchara en Samarkand, het saaie landschap, de bureaucratische politie. De berichten van de diverse reizigers lopen erg uiteen, iedereen ervaart het op z'n eigen manier. We gaan zelf een kijkje nemen.......
De laatste foto's behorend bij dit verhaal volgen bij de statistieken over Kirgizië.
En morgen...? Morgen fietsen we Oezbekistan in!
 |
| Heerlijke verse forel aan het Toktogul meer a 900 som de kilo!! |
 |
| Vincent en Angelique uit Frankrijk met de ligfiets opweg naar Bishkek |
 |
| Langs de kant van de weg hebben vele huisjes een restaurantje of winkeltje, hier vullen we water bij....! |
 |
| Opzoek naar een mooi en verlaten plekje voor onze tent aan het Toktogul meer. |
 |
| Na een rustige nacht bij een stel verlaten huisjes gaan we vroeg opweg....... |
 |
| De omgeving is prachtig, maar ook veel kleine klimmetjes rondom het meer. |
 |
| De zuidkant van Toktogul ........ |
 |
| Het is zwaar ploeteren de Kök Bel pas op, even uitrusten bij 38 graden! |
 |
| De Kara suu stroomt even voorbij het stadje Kara-Kol in het 35 kilometer lange Kurpsay reservoir |
 |
| De kloof waar we doorheen fietsen (continu op en neer) is van grote schoonheid. |
 |
| .......maar we moeten er wel hard voor werken in een extreme hitte. |
 |
| Jammer dat er niet veel goede plekjes zijn om te kamperen, te steil langs de kant |
 |
| .......warm he! De natte theedoek beschermd ons tegen de hitte..... |
 |
| Er staat geen zuchtje wind om het fietsen aangenaam te maken. |
 |
| De eerste Nederlandse fietser (met Santos) die we tegenkomen, Richard uit Zuid Holland |
 |
| straatbeeld in Tash-Kumyr. |
 |
| Opweg vanuit Tash-Kumyr voor een uitstapje naar Sary Chelek |
 |
| We wanen ons even terug in Turkije, in Kapadokya |
 |
| Er wordt in deze streek veel mais verbouwd en het is tijd om te oogsten! |
 |
| De weg naar Sary Chelek is zondermeer zeer afwisselend qua landschap. |
 |
| Deze vrouw zorgt voor de nodige aanvulling van onze energie met shorpo, chleb, cay en kofe. |
 |
| Het keukentje waar alles wordt klaar gemaakt in het enige restaurantje in Kara Jygach |
 |
| Veel jonge ezeltjes onderweg. |
 |
| En prachtig gekleurde pruimen die smeken om geplukt te worden. |
 |
| We koelen ons lichaam hier door samen met de jeugd onder de brug te zwemmen in de rivier. |
 |
| Dichter bij Sary-Chelek wordt het terrein ruiger en de goede asfaltweg houdt op bij het dorpje Kyzyl Tuu |
 |
| We stuiteren hier langs mooie rotsformaties |
 |
| En moeten ons registreren bij de toegangspoort van Sary Chelek. Dit is een Unesco biosfeer reservaat |
 |
| We vinden een guesthouse bij mensen die net hun gigantische nieuwe huis in gebruik hebben genomen |
 |
| De dagelijkse dorpsbus naar de bewoonde wereld. |
 |
| De leuke en zeer nieuwsgierige Sezim (11) met haar broertje |
 |
| De laatste meters van de wisselvallige, maar te fietsen klim naar Sary Chelek |
 |
| Bij het meer zijn tientale families bezig met het bereiden van de lunch. Wij worden uitgenodigd door deze aardige mensen |
 |
| Onze gastheer komt uit Batken...... |
 |
| Het zeer moeilijk bereikbare meer Sary Chelek, je kunt hier alleen bergbeklimmen en niet echt wandelen. |
 |
| Dus we zitten de middag bij onze fietsen te wachten totdat alle dagjesmensen weer zijn verdwenen. |
 |
| ..en vinden dit kampeerplekje bij het lager gelegen kleinere meertje, mooie camouflage niet?! |
 |
| Weer via dezelfde weg terug naar Tash Kumyr |
 |
| door het zelfde afwisselende.... |
 |
| ......en kleurrijke landschap! |
 |
| De paarden van de hooglanden zijn verdwenen en we zien nu ezels in het straatbeeld verschijnen. |
 |
| Lieve......o nee vervelende dode muis! |
 |
| Naryn rivier onder de brug bij Tash-Kumyr |
 |
| Na bijna 3 maanden komen we Paul en Annina weer tegen, in Turkije was onze eerste ontmoeting. |
 |
| Het verrassend mooie gemeentehuis van Tash-Kumyr op onze vruchteloze zoektocht naar internet. |
 |
| Langs de grens met Oezbekistan rijden we door het land van de meloenen....... |
 |
| .....paprika's, uien, mais, aubergine enz. enz. |
 |
| Ons kopje koffie in een theehuis langs de weg. (Koffie uit de fietstas, heet water van het theehuis) |
 |
| ......iemand denkt een gratis lift te kunnen krijgen! |
 |
| daar zijn de ezeltjes weer, de jongens hebben net vers drinkwater uit de rivier gehaald. |
 |
| Deze ezel moet helpen bij de bouw van één van de vele nieuwe huizen. |
 |
| De gaten tussen de houten balken worden met een mengsel van klei en stro dichtgezet. |
 |
| Dan komen we aan in Asrlanbob, ons tweede uitstapje voor Jalal Abad. |
 |
| Het beste restaurant aan het water...... |
 |
| Elbek, het zoontje van onze gastvrouw in Arslanbob. |
 |
| Deze vriendelijke (aangeschoten) meneer nodigt ons uit voor thee. |
 |
| In Arslanbob vindt men het grootste aaneengesloten oppervlak walnoten bos van Centraal Azie. |
 |
| Waar je heerlijk kunt wandelen, ......................bijenkassen onderweg |
 |
| Nieuwsgierige kindjes onderweg..... |
 |
| De kitscherige plastic prullaria die de Kirgizische dagjesmensen gretig afnemen.... |
 |
| .....bij een bezoekje aan de kleine (heilige) waterval |
 |
| mensen vragen spontaan of ze op de foto mogen, zo ook deze oma en haar kleindochter. |
 |
| Een tweede wandeling voert ons naar de zuidkant van Arslanbob.... |
 |
| Waar we op een plateau met zonnebloemen, mais en andere gewassen terecht komen |
 |
| Aan het eind van de dag is het relatief koel en het zonlicht prachtig. |
 |
| We maken wandelingen van 11 kilometer rondom het levendige dorpje. |
 |
| Altijd oppassen voor voorbijrazende hooiwagens die terugkomen van de weiden |
 |
| straatbeeld in Arslanbob..... |
 |
| Een multifunctioneel, maar vooral kleurrijk doek dat we in heel Kirgizie tegenkomen. |
