Het is voor ons even wennen in Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië, waar wij onze fietsreis weer oppakken! Allereerst de drie uur tijdsverschil die voor een stevige jetlag zorgt. We komen maar moeilijk in het dagelijkse ritme. De stad zelf is ook....ja, anders. Geen uitstraling van een hoofdstad, meer een uit de kluiten gewassen dorp. Het is één groot park, waarin ruim opgezette pleinen zijn aangelegd, met daartussen statige kolossale bouwwerken. Op ieder plein staat wel een machtig monument of standbeeld van een heldhaftige Kirgizische krijger of leider uit het voormalige Sovjet tijdperk. Dat is het eigenlijk... de stad is een beetje in het verleden blijven hangen. Een gezellig centrum ontbreekt, waardoor we ons vaak een beetje verdwaald voelen in het begin. Het is zoeken naar de voorzieningen, achter de zeer gesloten gevels en de onleesbare uithangborden. Onze inspanningen om de afgelopen drie maanden zoveel mogelijk met de Turkse bevolking te communiceren betaald zich hier uit. Veel Kirgiezen spreken ook Turks, of verstaan het in iedergeval. We vinden het heerlijk deze totale verandering van omgeving...!! We worden wel aangekeken, maar de alles overrompelende nieuwsgierigheid van Turkije ontbreekt hier. We moeten in Bishkek als eerste ons visum voor Oezbekistan regelen, waar we in september willen zijn. We hebben de pech dat we na onze verplichte telefonische afspraak, om onduidelijke redenen niet direct de volgende dag terecht kunnen voor de afhandeling. Hierdoor moeten we van woensdag tot en met dinsdag in Bishkek wachten. We gebruiken de tijd vooral om de stad te ervaren, fietsen schoon te maken, landkaarten en voorraad in te kopen. Verder hebben we nu tijd genoeg om ons blog bij te werken. We wonen een benefiet concert bij, georganiseerd door jongeren uit de hip hop en streetdance scene. Ze zamelen geld in voor weeskinderen. Helaas valt het concert letterlijk in het water door het slechte weer, maar de show must go on en ze hebben de grootste lol in de stromende regen.
Op dinsdag 16 juli staan we ruim voor tienen op de stoep van de Oezbeekse ambassade met onze LOI (letter of invitation, uitstekend geregeld via Stantours), ingevulde aanvraag formulieren, kopieën van paspoorten, extra pasfoto's en 150 US dollar! Het wordt al snel druk om ons heen en we praten even met een Duits gezin dat met een truck aan het reizen is. Net na tienen komt een vrouw naar buiten en begint een lijst met namen voor te lezen. Ze praat zeer zacht en in het Russisch. Als ze klaar is hebben we onze namen niet voorbij horen komen! Hadden we dan toch vorige week donderdag moeten komen?? Ze doen hier namelijk allemaal of ze perfect Engels spreken, maar schijn bedriegt. Tuesday en Thursday is via de telefoon snel door elkaar te halen. We vragen haar nogmaals de lijst te controleren..... blijkt ze Robin zijn naam al als tweede te hebben opgenoemd! We staan op de lijst dus dat is mooi. Tot onze verbazing staan we driekwartier later met het felbegeerde document weer op straat! Wij hebben inmiddels van andere fietsers vernomen dat de grens met Kazachstan zonder opgaaf van reden voor onbepaalde tijd is dichtgegooid en alle visum aanvragen zijn geannuleerd! Het is maar goed dat wij niet die kant op moeten.
Voordat we vertrekken staan we voor de vraag hoeveel contant geld we moeten halen? Buiten de hoofdstad zijn er namelijk weinig plekken waar je geld kunt pinnen met een Visa creditcard en al helemaal niet met gewone bankpassen. Een mogelijkheid is veel dollars meenemen en die dan onderweg ergens wisselen. We besluiten extra SOM (lokale munteenheid) uit Bishkek mee te nemen en gaan dus opzoek naar de juiste pinautomaat. Genoeg keus in Bishkek, alleen is de grote vraag of de automaat gevuld is! De maximale hoogte van het opname bedrag varieert tussen 8.000 en 15.000 SOM. We hebben uiteindelijk vijf verschillende automaten en negen pinpogingen nodig voor het gewenste geldbedrag.
We besluiten onze fietsreis bij het plaatsje Bosteri, gelegen aan de noord kust van het Issyk-kul meer te beginnen. Dat betekent dat we vervoer moeten regelen om daar te komen. De eerste de beste gedeelde taxi die voor de ingang van het busstation staat opgesteld is meteen raak! Alleen kopen wij alle beschikbare zitplaatsen op voor onze fietsen en de bagage. Het kan goedkoper met de nachtbus, maar dan zijn we wel meteen acht uur onderweg. Als we hadden geweten dat we bij iemand in de auto stappen die een beetje levensmoe is, hadden we die extra tijd op de koop toe genomen. Met "No limit" van Ray en Anita uit de speakers halen we alles en iedereen in die onze kant opgaat! Het woord tweebaansweg krijgt ineens een heel andere betekenis. Er kunnen makkelijk drie auto's naast elkaar. Inhalen met 120 op de teller ook als de tegenligger al naast het in te halen voertuig zit. Is het gaatje te klein, dan net zolang toeteren en met lichten seinen totdat er ruimte is gemaakt. Christel heeft niet eens tijd om wagenziek te worden. In een recordtijd van een kleine drie uur stappen we in Bosteri een beetje shaky uit de auto. Dit is het laatste dorp aan de noordkant van Issyk-kul waar strandtoerisme is voor de vele Russen en Kazachen die hier komen. Wij kunnen bij een hotel onze tent in de tuin opzetten. Helaas iets te ver van het meer. Het wordt gerund door een aardige familie en gelukkig spreekt de dochter een woordje Engels. Robin moet tot tweemaal toe een uitnodiging voor wodka en snaps afslaan! Dat is wel weer eens wat anders dan iedere dag gratis thee.
De volgende dag op weg voor de eerste kilometers in dit prachtige land.... maar hier nog even niet! We fietsen op dezelfde weg, als waar we gisteren overheen vlogen. Nu zijn we echter in een nog kwetsbaardere situatie met de auto's en busjes die ons voorbij scheuren. Er is wel een "vluchtstrook" van zand en grind en dat fietst niet echt makkelijk. De geasfalteerde weg is ook niet om over naar huis te schrijven. Het is vaak meer gat dan weg en één grote lappendeken. Wat meteen opvalt zijn de enorm hoge populieren kilometers achter elkaar, waarvan de stam aan de onderzijde is wit gemaakt. Er is namelijk helemaal geen straatverlichting. Naast nieuwe Japanse 4x4's rijden er veel oude Lada's en Mercedes busjes. Het is vlak tot licht glooiend, dus goed infietsen op ongeveer 1600 meter hoogte. Voor de lunch kopen we een broodje en maken onze laatste smeerkaas op. We spoelen het weg met een warm colaatje. Vlak voordat we verder fietsen, spreekt een oud vrouwtje met zeven kleine kinderen ons aan. We begrijpen helemaal niets van wat ze vraagt, maar zeggen in ieder geval dat we uit Galandia komen. Als het gesprek nutteloos lijkt, houdt ze een taxi aan waar al drie passagiers in zitten. Met veel discipline wringen de oude dame, haar dochter met kinderwagen en alle kleintjes zich in de taxi en alles en iedereen vertrekt een minuutje later. Wat ons nog het meest zal bijblijven is de mooie sik van de oude vrouw. We hebben tijdens het fietsen helaas nog geen zicht op het Tien-San gebergte met eeuwige sneeuw aan de overkant van het meer. De temperatuur is op deze hoogte wel veel aangenamer dan in Bishkek, met zo'n 19 tot 21 graden. Na 62 kilometer komt een leuk zandweggetje in zicht en we gaan opzoek naar het meer. Als het zandpad ophoud staan we voor een klein huisje, waar twee hondjes ons toeblaffen. Gulya en haar kleindochter Alia komen kijken wat er aan de hand is. Met gebaren leggen we onze wensen uit (tent, aan het meer, zwemmen?) Gulya schudt nee voor kamperen aan het meer, wijst op Christel en zegt Monica, wijst dan op Robin en zegt Martin. Twee wandelaars die eerder bij haar in huis hebben geslapen. We mogen de tent dus wel in de tuin opzetten! Het zwemmen is geen probleem, Alia gaat wel met ons mee! Alia neemt het jonge hondje ook mee en we lopen de 500 meter tot aan het meer. Ondanks de grauwe lucht en gezakte temperatuur zijn er nog een aantal zwemliefhebbers met paard en wagen op het verlaten strandje. Het water is alles behalve warm, maar voor ons is dit de douche na gedane inspanning, dus even doorbijten. Het "buitenhuisje" van Gulya heeft namelijk geen toilet of stromend water! Het kleine hondje wil zo snel mogelijk het water weer uit en staat te rillen en te klappertanden op de kant. Als het echt begint te regenen haasten we ons weer terug naar de tent. We mogen gebruik maken van het gasfornuis in het huisje en Robin bereidt een pastamaaltijd voor vier personen. Na het smaakvolle diner maken we een wandelingetje naar de waterput, 650 meter verderop. Gulya moet twee keer per dag op en neer voor vers drinkwater! Goed voor haar conditie, toch ziet ze er veel ouder uit dan ze in werkelijkheid is (58)! Om de tijd te doden en het taalprobleem te overbruggen, leren we een potje Kirgizisch kaarten. Het gaat in tweetallen, Robin speelt met Gulya samen. We hebben veel lol en Gulya speelt af en toe vals. Na 8 potjes is het te donker binnen (er is alleen elektriciteit op een klein aggregaat, maar de diesel is op) en hebben Christel en Alia gewonnen. We snappen nog steeds niet helemaal hoe het spel gespeeld moet worden. We gaan naar bed en vallen in slaap met het geluid van de regen op de tent. 'S morgens herhaald zich het kookritueel en maakt Robin pap met banaan en kaneel, die bij Alia in de smaak valt. We nemen hartelijk afscheid en zoeken de weg weer op.
We zitten nauwelijks vijf kilometer op de fiets of we worden door Kuban op een Giant mountainbike ingehaald! Hij spreekt perfect Engels en vraagt wat we van Kirgizië en zijn inwoners vinden? Daar hebben we nog geen antwoord op, aangezien we net met fietsen gestart zijn. We komen er wel achter dat de Kirgiezen veel van ons kleine landje afweten. Bijvoorbeeld dat Amsterdam onze hoofdstad is, we onder zeeniveau leven, iedereen meerdere fietsen heeft en we vroeger met de gulden betaalden! Hij nodigt ons spontaan uit om zijn dorpje Orto-Örüktü (vrij vertaald Midden Abrikoos) te laten zien, gelegen tussen de dorpen Groot en Klein Abrikoos. We slaan de uitnodiging niet af en keren terug naar zijn dorp waar logischerwijs abrikozen, maar ook appels en kersen groeien. We zitten midden in het abrikozen seizoen, men biedt ze per emmertje aan langs de kant van de weg. We fietsen het hele dorpje rond en stoppen af en toe bij nieuwsgierige bewoners, die net als in Turkije allemaal weer familie en bekenden van elkaar zijn. De asfaltweg is in slechte staat, maar gelukkig lopen de zandwegen in het dorpje niet al te steil omhoog. De toer eindigt bij zijn eigen huis, dat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Het grote nieuwe huis van zijn ouders is klaar en nu woont hij hier met zijn vrouw Elgiza, zoon van twee en dochtertje van vijf maanden. We krijgen thee, brood met honing en jam, koekjes en natuurlijk kersen en abrikozen uit eigen tuin. Kuban eet niet mee in verband met de ramadan. Ook met Elgiza kunnen we Engels praten, ze is hierin afgestudeerd en ambieert een baan als lerares Engels. Kuban is afgestudeerd wiskundige aan de universiteit, maar heeft na twee jaar in Moskou te hebben gewerkt ervoor gekozen terug te komen naar zijn geboorte dorp. Hij heeft zich volledig gefocust op het verbouwen van fruit, waarvan een groot deel op de Russische markt wordt verkocht. Binnenkort wil hij gaan uitbreiden en is zeer geïnteresseerd hoe wij in Europa omgaan met processen als het planten van appelbomen, het snoeien, bemesten en het oogsten. Organische teelt is daarbij van groot belang en tweemaal per jaar is er contact hierover met Duitse bedrijven. Ondertussen is ook Kuban zijn broer gearriveerd. Hij is bijenhouder, techneut én dorpsfotograaf. Als hij de bepakte Santos met Rolhoffnaaf en riem ziet staan, wil hij wel even een testritje maken! Kuban is ondertussen samen met zijn zwager bezig met de renovatie van het oude huisje. Het huidige project is de aanleg van een nieuwe badkamer. Na deze spontane ontmoeting vervolgen we met een kilo kersen en abrikozen in de tas onze weg in de richting van Karakol. Dat gaan we door deze ontmoeting vandaag niet meer halen! We zetten de tent in een klein bosje vlak voor Tüp aan de rivier uit het zicht van de weg. Ruim voor het donker hebben we gegeten en we beleven een zeldzame rustige nacht.
In de laatste 30 kilometer naar Karakol zitten twee kleine klimmetjes. Het verkeer is echter de grootste hindernis. Het is zaterdag en dus extra druk op weg. We fietsen bijna de gehele weg op de "vluchtstrook" en vlak voor de stad zien we Kuban weer, die net uit Karakol terugkomt met de wekelijkse boodschappen. Voordat we de stad goed en wel binnen zijn, hebben we één van de weinige hoogtepunten al gezien. De Chineese moskee in de vorm van een tempel, met een stenen basement, waar verder hout als bouwmateriaal is gebruikt! Het houtsnijwerk is fijn en vooral het dak is erg gekleurd uitgevoerd. Na dit bezoekje met verplichte cape voor Christel zijn we een beetje gaar van de hitte en hebben trek. We belanden na veel zoeken in een soort snackbar, als we de gevelreclame en foto's mogen geloven. De menukaart is onleesbaar, de staf spreekt geen woord Engels, Spaans, Nederlands, Duits, Frans, Italiaans of zelfs Turks en als ze het eten op de borden ook niet meer hebben geven we het op. Met wat hulp eten we drie straten verderop. Na een snelle hap komen we aan bij hotel Amir. Er is helaas geen kamer vrij, maar kamperen in de tuin is een optie. We moeten het dan nog één nachtje zonder douche stellen. De rest van de middag doen we de was en relaxen in de prachtige tuin. We liggen optijd in bed, want we gaan de volgende morgen al vroeg naar de zondagse paardenmarkt, waar Karakol bekend om staat. Vanuit de verre omgeving komen de boeren al om 5:00 bij elkaar met hun paarden, stieren, koeien, kalfjes, geiten en schapen. Het is een waar spektakel en al vroeg een chaos van jewelste. We glibberen door modder en stront over het terrein en het is een komen en gaan van dieren en hun begeleiders. We denken dat de markt zo vroeg wordt gehouden, omdat de koeien dan nog gemolken moeten worden. Als kwaliteitscontrole wordt er naast knijpen in het vlees en meten van de omvang ook even aan de uiers getrokken en gevoeld. Bij de koeien staan ook vaak nog kleine kalfjes. Er worden paarden beslagen en de schapen staan versuft te wachten tot ze van eigenaar wisselen. Soms in één koop, maar vaak per stuk. We zien schapen voor 4000 SOM (65 euro) van de hand gaan. Tegen half acht, als wij al twee uur rondlopen, komen er steeds meer toeristen op de markt kijken. Wij nemen een taxi terug naar het hotel. We moeten wachten tot 14:00 voordat we in onze kamer mogen. We doen nog wat basis boodschappen voor het komende traject tot aan Kochkor en brengen een bezoekje aan de heilige Trinity kathedraal. We ontmoeten vier jongeren op de fiets uit Kazachstan die in vijf dagen om het Issyk-kul meer heen crossen. Veder zien we een Nederlands gezin dat vier weken door Kirgizië trekt op de fiets.
En morgen....? Morgen vervolgen we onze weg langs de zuidkust van Issyk-kul!
 |
| Tijdens onze eerste verkenning van Bishkek..... |
 |
| ...zien we dat het ruim is van opzet met een orthogonaal stratenpatroon... |
 |
| ...met daartussen veel parken, ruime pleinen en monumentale panden. |
 |
| Het favoriete logo van Robin wordt op grote schaal op straat gebruikt. |
 |
| Robin met op de achtergrond het yurt vormig WOII monument met een eeuwig brandende vlam |
 |
| ..deze kwajongens proberen de vlam met vuurwerk te doven! |
 |
| Een typisch landelijk sfeertje in de straten van Bishkek. |
 |
| ....duizenden vogels en eekhoorns voelen zich hier prima op hun gemak. |
 |
| We nemen een kijkje op het gigantische Ala-Too plein met het vrijheidsbeeld op de achtergrond.... |
 |
| ...waar op dat moment een leuk autootje arriveert voor de huldiging van: |
 |
| ...de Kirgizische worstelkampioenen van de Universiade 2013, gehouden in het Russische Kazan |
 |
| De toegangspoort van de Osh bazaar.. |
 |
| waar kleurrijke verkoopsters hun producten zo uitnodigend mogelijk uitstallen. |
 |
| Gelukkig kun je veel kruiden aan hun geur of smaak herkennen! |
 |
| Het vak van verkoper leer je hier op vroege leeftijd. |
 |
| Het geeft ook altijd prachtige plaatjes. |
 |
| De zure geur van Korut schapenkaasballetjes moet je er maar even bij fantaseren. |
 |
| Het standbeeld van de 2,3 m lange reus Kojumkol (1899-1955) voor het sportpaleis |
 |
| Christel vergelijkt haar handje met die van de reus! |
 |
| Er wordt veel goedkope Chinese plastic rommel op straat verkocht. |
 |
| Op iedere hoek van de straat wordt koude ice-tea verkocht, wel zo lekker bij 35 graden! |
 |
| Een optreden van streetdancers tijdens het benefiet voor weeskinderen. |
 |
| Wie o wie is de man op het doek? De film was helaas ook niet in het engels |
 |
| We wachten geduldig bij het winkeltje in de onderdoorgang tot de DVD is gebrand. |
 |
| We kopen nieuwe kaarten voor onze verzameling... |
 |
| Na 2000 km krijgt de ketting een schoonmaakbeurt. |
 |
| Onze voedsel voorraad voor de komende dagen. |
 |
| In spanning wachten voor de Oezbeekse ambassade... Staan we op de lijst?? |
 |
| Nog even geld pinnen.... |
 |
| De mooie briefjes van Kirgizië in coupures van 20/50/100/200/500 en 1000 Som |
 |
| We nemen een vliegende taxi voor 2500 Som (40 euro) naar Bosteri. |
 |
| De Russen en Kazachen komen hier aan de noordkust voor hun zomervakantie. |
 |
| We fietsen door een erehaag van populieren.... |
 |
| Veel mensen gaan te paard naar het werk. |
 |
| Allemaal instappen...! |
 |
| De zandwegen in de dorpjes lijken net een rivierbedding. |
 |
| Er wordt hier ook gefietst. |
 |
| De vele dorpjes die we passeren stammen allen qua bouwstijl uit het Sovjet tijdperk. |
 |
| Het puppie is tegen zijn zin in nat geworden |
 |
| We haasten ons terug naar "huis" voor de regen. |
 |
| Robin mag gebruik maken van het gasfornuis en bereidt een heerlijke pasta.... |
 |
| Waar we met z'n vieren van genieten. |
 |
| Een avondwandelingetje naar de waterput voor drinkwater. |
 |
| Dit is dagelijkse kost. |
 |
| Alia, haar puppie en Gulya |
 |
| we fietsen weer terug naar de weg. |
 |
| Kuban nodigt ons uit voor een rondleiding in zijn dorp. |
 |
| ....de heren willen graag weten wat onze fiets kost en wat een leraar in Nederland verdient |
 |
| het zoontje van Kuban vindt kersen erg lekker. |
 |
| Elgiza en haar dochtertje van 5 maanden. |
 |
| Wij mogen zelf abrikozen en kersen plukken voor onderweg. |
 |
| ze zien er ook erg sappig uit! |
 |
| De broer van Kuban maakt een testritje op de Santos. |
 |
| Een familieportret |
 |
| De bijenhouder, techneut en dorpsfotograaf. |
 |
| Ieder dorp heeft een eigen begraafplaats met bijzondere graven. |
 |
| Sovjet stijl dorpje onderweg. |
 |
| Te grote jas en schoenen... |
 |
| De ezel is een veel gebruikt vervoersmiddel. |
 |
| Verbaasde kinderen groeten ons altijd uitbundig. |
 |
| Kleine niet geïsoleerde huisjes met asbest dakplaten, maar o zo schattig.... |
 |
| We fietsen door een breed dal geflankeerd door hoge bergen, die vaak door wolken zijn bedekt. |
 |
| Een Japanse fietser heeft door panne voor een ander vervoersmiddel gekozen! |
 |
| We zoeken een rustig plekje voor de nacht. |
 |
| Open landschap langs de oostpunt van Issyk-kul |
 |
| De bushokjes hebben hier vaak dramatische vormen |
 |
| Deze meneer heeft wel heel erg diep in het glaasje gekeken! |
 |
| Onze eerste nacht in Karakol is in de fraaie tuin van het Amir hotel |
 |
| De Chinese moskee..... |
 |
| We zijn vroeg uit de veren voor de dieren markt. |
 |
| Een nieuw touw is noodzakelijk voor de aankoop van schaap, koe of paard. |
 |
| Een van de marktbezoekers. |
 |
| De paarden worden op de markt beslagen. |
 |
| Hij wacht op de juiste aanbieding voor zijn mooie handelswaar! |
 |
| Een koper of handelaar??? |
 |
| De buit is binnen.... |
 |
| Deze handelaar verkoopt drie schapen binnen een kwartier voor €65,- per stuk. |
 |
| Je kunt ook wat hooi meenemen... |
 |
| De heilige Trinity kathedraal in Karakol |
 |
| Zomaar een restaurantje..... De drank gaat per hele liter of meer. |
