Het geplande extra dagje strand in Sinop gaat niet door. We kunnen niet langer in ons hotel blijven, zonder voor de tweede keer naar een andere kamer te verhuizen. We gaan op zoek naar een camping aan de kust even ten westen van de stad. Net als op veel andere plaatsen in Turkije is men druk bezig met het verbreden van de weg naar Sinop. Voorlopig gaat alles over smalle wegen langs een chaotische bouwput, viaducten en tunnels. Na het inslaan van proviand ontwijken we de gevaarlijke toegangsweg en fietsen direct langs de kust. Het is erg warm en de verleiding is groot om in het heldere water te springen. We komen langs het vliegveld dat de komende jaren op de schop gaat voor een facelift. Er wordt uitgebreid voor een betere verbinding met de rest van het land. Nu is men nog aangewezen op lange busritten. Het derde project is de aanleg van een kerncentrale waar niemand zich hier druk om lijkt te maken. Na negen kilometer komen we aan bij de camping die we op het oog hebben. Mooi aan het strand gelegen, maar weinig beschutting tegen zon en wind. Het fietsen bevalt ons wel weer na de rustdagen en het is hier nog relatief vlak. We fietsen dus door naar het fraai gelegen, maar doodlopende fjord Hamsilos, gelegen in bosrijk gebied aan de kust. Verderop kunnen we bij de vuurtoren van Inceburun op het meest noordelijke stukje Turkije staan.
Bij Hamsilos maken we een foto van een landkaart. Hierop staat aangegeven dat er een weg vanaf Inceburun langs de kust loopt naar het meertje bij Sarikum. Daar willen we heen en het bespaart ons zeker 11 kilometer fietsen! We vragen het nog even na bij de mensen van de vuurtoren ....ja er is daar een weg, maar...... De rest willen we niet meer horen, want ze gaan ons waarschijnlijk vertellen dat het een slechte weg is en niet te doen met fietsen! We bedanken ze voor de info en al snel vinden we de weg. Het uitzicht op de zee en kustlijn is na iedere bocht weer mooier dan de vorige. Er is helemaal geen verkeer te bespeuren en hoe verder we komen, hoe meer de woorden van de vuurtorenwachter naar boven komen. .....ja er is daar een weg, maar....van heel slechte kwaliteit en met heel veel vervelende klimmetjes!! De eerste twee kilometer zijn redelijk vlak en ondanks de slechte kwaliteit van de weg nog goed te fietsen. We zijn inmiddels aan het klimmen en dalen, maar voor de snelheid maakt dat niets uit. We stuiteren op het zadel door de gaten en grote stenen en snelheid maken in de afdaling is hier onmogelijk. Christel moet zowel naar boven, als naar beneden regelmatig lopen. Het gaat steeds van zeeniveau naar ca. 70-100 meter hoogte binnen een kilometer! Na de tweede klim houden we het voor gezien. Wat een eenvoudige verplaatsing van hotel naar een camping moet zijn, loopt uit op een tochtje van 36 kilometer met 450 hoogtemeters. We zetten de tent neer op een verlaten zandstrandje, precies tussen twee steile klimmen in. Het zweet guts uit alle poriën en het zeewater lacht ons uitnodigend toe. Voordat we echter met de voeten in de branding staan, worstelen we eerst door 100 meter afval op het strand. Plastic dat in de loop der tijd is aangespoeld. Het water is er niet minder lekker om en we genieten met volle teugen van dit "paradijsje". Juist om deze reden zitten we.... lopen we hier naast en achter de fiets. De tent staat en het eten is op, voordat de prachtige zonsondergang inzet. We zijn wel een klein beetje ongerust over de getijden van de zee. Als de vloed net als in Wijk aan Zee meters kust opslokt, dan drijven wij vannacht met tent en al weg! Bij aankomst plaatst Robin op de vloedlijn stokjes, om te zien hoe het water zich gedraagd. Christel steekt haar hoofd rond 22:00 nog even uit de tent en constateert dat de stokjes onder water staan!! .......Holy shit dan moeten we als de donder inpakken en opbreken! We hebben alle overbodige bagage voor het slapen al in de tassen gestopt voor dit noodgeval. Robin komt eerst zelf nog even uit de zak om tot de ontdekking te komen dat Christel zonder bril of lenzen 's nachts bar weinig ziet en dus de verkeerde conclusies trekt! Het water is geen millimeter opgeschoven..... Slaap lekker Christel.
Zelfs op dit prachtige stukje aarde slapen we slecht. Vooral het ruizen van de zee en de oneindige golfslag op het strand, in combinatie met de kikkers in het verderop gelegen riviertje doen ons de das om. De zon staat om 5:30 alweer aan de hemel om ons uit de tent te branden! We zitten dus een beetje duf alweer vroeg op de fiets. Hoewel fietsen.... we doen bijna drie uur over twee klimmetjes in de eerste vijf kilometer. Na de tweede afdaling komen we bij een brug waar een kudde koeien ronddwaalt. We zien een koe tussen het zwerfafval liggen. Eerst denken we dat ze rust, maar ze ligt op haar zij en een koe ligt meestal op buik en knieën. Het is bloedheet en we proberen haar aan te sporen op te staan. Ze wil wel, maar zakt iedere keer door haar poten. Robin doet een poging met een stok en koelt de koe met water, maar niets helpt. We besluiten hulp te zoeken, maar we hebben gisteren en vanochtend nog geen mens gezien. Bij een bouwval even verderop komen we Mehmet, Yagmur en Mustafa tegen. Ze zijn hier opzoek naar een lokatie voor de aanleg van een camping. Met gebaren, koeien geluiden en ons beste Turks krijgen we ze zover om mee te komen naar de koe in nood. Veel koe, maar geen nood meer. De koe staat als wij arriveren, inmiddels versuft op haar poten, maar vertikt het om een stap te zetten. We laten de koe waar ze is en verontschuldigen ons. We worden uitgenodigd voor thee en ontbijt. Zo blijven we de komende drie uur bij deze aardige mensen. Mustafa gaat met de auto naar de 12 kilometer verderop gelegen camping bij Hamsilos, waar Mehmet de eigenaar van is om nog wat snacks en bier te halen. Wij relaxen ondertussen in de schaduw en zien You Tube filmpjes van Yagmur, die zangeres is. Ze heeft inmiddels een album en een videoclip, zie de videoclip Yagmur. Na een klein uurtje komt Mustafa weer terug en wordt een hangmat tussen de bomen gehangen. Als we willen, kunnen we hier wel de hele dag blijven, maar we gaan weer verder. We krijgen ijswater mee voor onderweg en nemen afscheid.
Bij het dorpje Sarikum ligt het gelijknamige meer met veel unieke flora en fauna. Het meer staat in open verbinding met de zee. We beklimmen er de houten uitkijktoren en zien dat het meer is omsingeld door metershoog riet. Zwemmen kan dus alleen in zee! Een aantal Turkse gezinnen heeft dit afgelegen stuk strand ook gevonden. Het water is heerlijk en we kijken of we onze tent ergens kunnen opzetten. Even verderop is een picknickplaats onder de bomen en hier gaan wij na het zwemmen ook naartoe. We krijgen twee flessen water en twee grote broden van een familie voor bij onze soep. Later als de tent staat en we zijn ingericht voor de nacht krijgen we kippepootjes van de barbeque met brood van een andere familie aangeboden. De rondlopende zwerfhonden kijken hongerig toe. Als het donker is zijn alle Turkse families vertrokken en blijven wij met de honden achter. Ook nu is ons een rustige nacht niet gegund. Om ons heen staan een aantal boerderijen met schapen, kippen en koeien. Er lopen 's nachts wolven rond opzoek naar een lekker kippetje of jong lammetje. De vele honden zijn hier om de beesten te beschermen en dat doen ze vol overgave en met veel geblaf. We horen afwisselend het gejank van een roedel wolven en het continue geblaf van de waakhonden. We hebben vooral een beetje angst voor als de wolven onze tent ontdekken. Levend en wel worden we de volgende dag wakker van een de kudde schapen om ons tentje.
We vervolgen het pad langs de kust voor vijf kilometer tot aan de asfaltweg in de richting van Ayancik. Door de warmte en hoge luchtvochtigheid is het heiig. We worden gek van de vliegjes die continue in je neus of op je ogen willen zitten. We sturen met één hand en gebruiken de ander om ze "tevergeefs" van ons af te slaan. We zitten nu op de kustweg langs de zwarte zee, die erg mooi is. De afgelopen 2 dagen zijn zeer zwaar geweest en we willen nu naar Ayancik. We moeten nog wel even 35 kilometer op en neer langs de kust. Het voordeel van de slechte wegen van gisteren is wel dat iedere volgende beklimming op asfalt makkelijker gaat. Bij de eerste de beste gelegenheid onderweg stoppen we even voor een kopje thee. Ondanks dat we vlak langs de kust fietsen, zien we de zee maar af en toe. De weg slingert steeds het binnenland in en we fietsen vaak langs dichte bosjes en bomen. Een paar kilometer voor Ayancik is men druk bezig met het zoveelste wegenbouw project. Dit keer gaan ze een vierbaansweg in de zee aanleggen! De weg is nog verre van klaar dus wij moeten nog even het drukke en steile gedeelte meepakken tot ongenoegen van de vrachtwagens die hier rijden. Het is wel noodzakelijk dat de weg wordt vernieuwd, grote delen van de kant zijn inmiddels in zee gestort. In Ayancik gaan we na een ijsje opzoek naar een internetcafé om foto's op een DVD te kopiëren. Uiteindelijk lukt het in een fotozaak en kunnen we binnenkort DVD nr. 5 naar huis sturen. We dwalen wat rond in het stadje en belanden uiteindelijk op de boulevard aan zee. Hier zijn een aantal hotels met zeezicht en bij gebrek aan een camping belanden we in hotel Yavuzlar. Overdag lijkt het stadje te slapen en is de boulevard verlaten, op wat mensen aan het kiezelstrand je na. 'S avonds echter is het stampvol en gezellig druk. Hier komen geen buitenlandse toeristen, maar Turken uit geheel Europa, op bezoek bij familie en vrienden. We worden continu aangesproken op straat in het Duits, Frans of Engels door deze vakantiegangers. De eerste avond eten we in één van de weinige restaurantjes en de eigenaar is niemand minder dan de man die ons de avond ervoor bij het wildkamperen brood en water schonk!
Ons plan is om na een rustdag de tachtig kilometer tot Inebolu nog te fietsen en vandaar een bus te nemen naar Istanbul. Op de rustdag zien we echter het weerbericht voor de komende dagen. Veel regen en harde wind uit het westen. Als we ook de kaart nog eens goed bestuderen, zien we wel erg veel hoogtemeters. We besluiten na 1976 kilometer in Turkije, niet meer te gaan fietsen en nog wat extra dagen in Ayancik door te brengen en nemen vanuit hier de bus naar Istanbul. Het is een lange rit van ruim twaalf uur. We arriveren op het zeer chaotische busstation van Istanbul en gelukkig mogen de bepakte fietsen mee in de metro richting het centrum. Vanaf het metro station lopen we het laatste stuk in het donker op zoek naar een hotel. We belanden uiteindelijk in het recent geopende Lancelot hotel in de levendige wijk Kumkapi, waar vele schoenmakers werken.
We hebben een volle week in Istanbul. In de wijk Kadiköy gaan we op bezoek bij Bisiklet Gezgini, de Turkse Vakantiefietser voor een nieuwe fietspomp. We gaan een avond gezellig eten bij Fulya en haar zoon Kerem. We kennen haar van ons bezoek aan Istanbul vorig jaar. Ook hier in de stad zelf merken we niets van de onrusten rondom het Taksimplein. We wandelen iedere dag wat rond en bereiden ons voor op het volgende deel van onze reis.
En morgen.........? Vliegen we naar Bishkek in Kirgizië.
 |
| Langs de kust vanaf Sinop naar Hamsilos |
 |
| Het mooie fjord bij Hamsilos |
 |
| Natuurlijke haven onderweg. |
 |
| Fietsen langs de kust. |
 |
| op weg naar het meest noordelijke puntje Turkije |
 |
| De vuurtoren bij Inceburun. |
 |
| De koeien koelen af aan de kust! |
 |
| We nemen de kustweg naar Sarikum. |
 |
| Het is hier prachtig fietsen..... |
 |
| ....met uitzicht over zee. |
 |
| Geen verkeer in een groene omgeving. |
 |
| Nog een mooi plaatje! |
 |
| Op weg naar onze slaapplaats. |
 |
| Op een verlaten strandje, net het paradijs... |
 |
| ....maar dit is ook de werkelijkheid!! |
 |
| Het water is heerlijk....! |
 |
| nog snel even afwassen...... |
 |
| .....voordat er geen daglicht meer is. |
 |
| Het gaat veel op en neer... |
 |
| ..over zeer beroerde wegen. |
 |
| Koe in nood tussen het afval. |
 |
| Mustafa, Yagmur en Mehmet trakteren ons op ontbijt. |
 |
| Christel en Yagmur, die zangeres is in het dagelijkse leven. |
 |
| De laatste klim voor Sarikum is goed te doen |
 |
| ....over zandwegen en door dicht bos. |
 |
| In de afdaling ligt veel los grof grind. |
 |
| De koeien zoeken ook verkoeling aan zee..... |
 |
| ...en op het strand! |
 |
| We vinden weer een mooi kampeerplekje. |
 |
| De kustlijn bij het dorpje en gelijknamige meertje Sarikum. |
 |
| We zitten op de kustweg naar Ayancik. |
 |
| Nog 35 kilometer op en neer. |
 |
| Afval dumpen op iedere willekeurige is de normaalste zaak in het leven! |
 |
| Er wordt aan de weg gewerkt de laatste kilometers voor Ayancik. |
 |
| Avond vissers bij de boulevard. |
 |
| op de pier...... |
 |
| ....en de boulevard is het iedere avond gezellig druk met Turkse vakantiegangers uit Europa. |
 |
| De verlaten boulevard overdag. |
 |
| Vrolijke huisjes aan zee. |
 |
| straatbeeld in Ayancik. |
 |
| Veel jonge poesjes op straat. |
 |
| Het weer slaat om met stevige windvlagen uit het westen! |
 |
| De pier wordt afgesloten... |
 |
| ...maar dat maakt deze gasten niets uit. |
 |
| Het is tijd om te vertrekken. |
 |
| Eerst even ontbijten voor de 12 uur durende busrit van Ayancik, via Sinop naar Istanbul |
 |
| de fietsen kunnen mooi rechtop onderin de bus. |
 |
| We konen vast te zitten in de spits rond Istanbul. |
 |
| Alles op de fiets.... |
 |
| ...en naar Aksaray in het centrum met de metro. |
De foto's van Istanbul zullen we in een apart hoofdstuk publiceren.
